Weg is pech

Gistermorgen begon de dag mooi. Gezellig ontbijtje met de buren, daarna zoonlief naar school gebracht, op de terugweg naar huis even gebeld en thuis achter de compu en aan het werk.

Lekker. Zo'n dag waarvan je weet dat je bergen gaat verzetten en eindelijk wat in gaat lopen op zorgvuldig gekweekte achterstanden..

En zo gebeurde het ook, ik werkte van alles weg, tot ik mijn privé mobiel nodig had om een afspraak te plannen (privé mobieltje heeft nl in tegenstelling tot dat werk-apparaat van me een uitstekende agenda functie).... Mobieltje was nergens te vinden. Dus licht verstoord hobbelde ik naar beneden om hem uit de auto te vissen waar ik hem natuurlijk vergeten was.

Geen mobieltje in de auto.. ik voelde me ongerust. Geen mobieltje in de keuken, niet in de studeerkamer, niet in mijn jaszakken.. lichte paniek brak uit, omslaant in échte paniek toen het ding echt helemaal nergens te vinden bleek.

Het enige wat ik kon bedenken was dat hij uit mijn jaszak was gevallen bij het uitstappen en dat hij dus op straat voor mijn eigen huis gelegen moest hebben. Nu ja, weg dus, want wie levert zo'n ding tegenwoordig nog in, als je er op internet zo 300 euro of meer voor ontvangt?! Niemand toch?

Direct mijn provider gebeld om mijn SIM te laten blokkeren, mijn google wachtwoord gewijzigd en aangifte gedaan zodat de eerlijke vinder ook richting politie bij mij uit zou komen. Om de actie te vervolmaken ook nog een reuze grote poster op mijn ramen geplakt in de hoop dat de vindert, die toch zeker in de buurt moest wonen, mijn verdriet zou lezen en alsnog zou aanbellen met mijn S2-tje.

De dag verstreek, ik verdeed mijn tijd met zoeken naar de goedkoopste vervanger en uiteindelijk moest ik hockeytraining geven aan het team van mijn zoon. We zaten nog maar net in de auto op weg naar zijn club, toen mijn zus belde:

"Je telefoon is gevonden en de vinder woont om de hoek, hij is nu naar je onderweg!"

Dus rechtsomkeert gemaakt en thuis even op de meneer gewacht. Wat een ontzettend eerlijke meneer zeg!! Daar stond hij, met mijn mobiel en weigerde alle vormen van bedankjes.. Nee hij wist het beter, zijn zoon zou die avond langskomen met een kerstwens van een plaatselijk sufferdje, ik moest hem maar matsen. Zo gezegd zo gedaan, iedereen blij!

Vandaag dus mijn google wachtwoord aangepast in mijn mobiel en op naar de T-Mobile shop om mijn SIM te laten deblokkeren. Van Vodafone wist ik al dat ze daar 25 euro voor rekenen, dus ik was benieuwd wat ik bij T-Mobile kwijt zou zijn.. In de winkel werd ik door een bijzonder vriendelijke meneer te woord gestaan, hij vroeg om legitimatie, typte wat in zijn computer en zei "zo dat is geregeld". Kosten? Nee hoor, niks, dit hoort er gewoon bij... fijne dag nog.

Stom verbaasd stond ik binnen twee tellen weer op de stoep met een werkend mobieltje. Wat een service zeg, WOW.

Moraal van dit verhaal : weg is pech, maar in sommige gevallen vertaalt pech zich dan toch nog in een hele berg onwaarschijnlijk geluk!

Minder mamma deze week

Hangerig, dwars, bijna pre-puberaal, maar toch pas acht. Mijn zoon had er geen zin in deze week.

Vrijdag begon het al, we visten hem op van een verjaardagsfeestje waar hij helemaal vrolijk aan het rond rennen was, alles prima in orde.. tot we thuis kwamen. Hangen op de bank en stront- chagrijnig, terwijl hij 10 minuten daarvoor nog de vrolijkheid zelve was. Ik voelde nattigheid.

Die avond pasten opa en oma op, want ik ging met Roos mee naar Derek Ogilvie (cabaret had niet leuker kunnen zijn!). Tom en zijn grootouders speelden monopoly, dus zoonlief ging ruim te laat naar bed. Wel na een enorme winst overigens! De volgende morgen moest hij vroeg op het hockeyveld staan en dus was er om 7 uur 's morgens ontbijt. Roos en Eva waren er mooi op tijd en konden meemaken hoe Tom ronduit náár tegen me deed. Ik werd er erg verdrietig van, maar gelukkig ving Roos alles goed op en zorgde ze er voor dat er een vrolijker Tommetje in de auto stapte op weg naar mamma Monique en zijn hockeyclub in Montfoort.

Daar aangekomen had hij ineens geen zin meer in een wedstrijd en liep te pruilen: koud en moe. Maar -'s avonds een vent, 's morgens een vent is het motto- dus hop, het veld op. En aan de andere kant er ook weer af, want hij wilde NIET spelen. Monique liep er heen en gaf hem de tijd om te mokken, mopperen en op te warmen in de kantine. Tom miste de eerste helft, waarin zijn team overigens opmerkelijk goed presteerde, in de rust stonden ze vóór!! Tijdens diezelfde rust kwam zoonlief terug naar het veld en speelde vervolgens vol enthousiasme de tweede helft mee. Uiteindelijk verloren ze weer met teveel tegen te weinig, maar er was beslist geen oorzakelijk verband, want Tom scoorde zelfs zijn eerste doelpunt! (ik was erg trots ja...)

Na de wedstrijd daalde zijn humeur in rap tempo tot het gemiddelde tot dan toe, ergens rond nul. En halverwege de weg naar huis kwam de aap dan toch uit de mouw: Tom wilde bij mamma Monique blijven. Daar was het veel gezelliger, bij mij is het saai. Doorvragen leverde weinig meer op dan een "saai, want weinig mensen over de vloer". Ik kon er niet zoveel mee, maar zag toch kans om er verdrietig van te worden: het is niet leuk, als je kind niet bij je wil zijn. Tom uitgelegd dat het prima was als hij bij zijn moeder wilde slapen, maar dat hij dan wel het verjaarsontbijt van Roos en Eva zou missen. Dat wilde hij niet, dus werd het een compromis: die dag spelen bij Monique en uiteindelijk slapen bij mij. Dat deed hij - volgens eigen zeggen omdat het nu eenmaal moest- met enige tegenzin, maar de verjaardag van zijn buurmeisje was kennelijk meer waard..

's Morgens was het heel gezellig, Tom tekende een mooie tekening voor Roos, en samen bakten we verse croissantjes, mangosapje erbij, eitjes en uitgebakken spek, thee en op naar de buren! Daar was de verjaardag van Eva al begonnen, Roos had haar wakker gezongen en de eerste tijd met haar dochter doorgebracht, maar toen de feestvarkens samen naar beneden kwamen deden we het zingen nog eens dunnetjes over. Kadootjes werden uitgepakt en de dag was begonnen..

En wat een dag!! Roos had heerlijke taarten gebakken, ik nog wat opgeruimd en vanaf 12 uur stroomden de mensen binnen. Oergezellig. Tom amuseerde zich uitstekend met Renske en Lonneke en vond het heel jammer dat de meiden niet bleven eten. Aan het einde van de dag ging hij met zijn andere moeder mee naar huis en hielp ik Roos nog even met opruimen om daarna doodmoe mijn bed in te duiken.

De volgende morgen werd ik heel heel vroeg wakker met een verschrikkelijke hoofdpijn en op zijn minst een grieperig gevoel. Werken zat er niet in, met een pijnstiller in bed was net te doen. Gelukkig pasten mijn ouders op zoonlief, dat was al gepland. Dus toen ik rond de klok van vier mijn nest uitkwam, was er voor hem goed gezorgd. Toch was hij maar matig vrolijk. Tijdens het stoeien viel het me op dat hij jaloers op Eva reageerde, puntje van aandacht dus.

's Avonds bij het naar bed brengen heb ik lang met hem gepraat... Hij miste zijn andere moeder vaak. Als het een gewone week was, zag hij haar bijna niet en dan was daar ook nog een vriendin die haar tijd op slokte en andere vrienden waar naar toe gegaan moest (hoe enorm de tegenspraak met de "gezelligheid want altijd mensen over de vloer" van een paar dagen terug). En de afgelopen week was ze thuis geweest, met veel tijd en aandacht voor hem. Fijn was dat en daar wilde hij meer van. Twee weken bij Monique wonen en één week bij mij leek hem wel wat. Mij trok het persoonlijk iets minder. Na lang praten werden we het eens: komende week nog bij zijn moeder, volgende week ook en daarna weer gewoon week op-week af...

Vanmorgen heb ik hem nog verzekerd dat hij mijn enige kind is, dat Eva lief is, maar wel mijn buurmeisje en dat niets en niemand hem van zijn zo felbegeerde eerste plaats zal kunnen afstoten. Nooit. Dat was een geruststelling en hij werd er een stuk gezelliger van. Samen naar school gefietst en -na een middag spelen bij Barend- samen weer naar huis getrapt. Fijn.

Na het avondeten is hij met Monique meegegaan, anderhalve week woont hij bij haar. Ik hoop dat hij daarna weer zonder problemen zijn oude ritme kan oppakken, want het leven mét kind is in vele opzichten leuker dan zonder, maar dat moet ons wel alletwee gelden...

Wedden?

Ik ben deelnemer aan een weddenschap.

In zichzelf niet zo bijzonder, ik mag graag een poging doen tot het vergaren van grote rijkdom en dat gaat eigenlijk alleen goed in weddenschappen, loterijen en aanverwanten. Toch gaat deze weddenschap om iets heel anders dan geld.

Ik heb met Tom gewed dat hij onmogelijk 4 weken zonder zijn Nintendo DS kan, want ik weet zeker dat hij inmiddels een computerslaafje is. Tom beweert het tegendeel, maar de inzet is een Wii-game, dat dan weer wel.

Op dit moment bevinden we ons in week drie en het is absoluut waar: hij heeft zijn DS-en (want tot mijn spijt beschikt hij over 2 van die krengen) nog met geen vinger aangeraakt. Sterker nog, hij taalt er niet naar. Ik ben verbaasd, maar ook ontzettend trots. Niet op het feit dat hij geen electronicajunk blijkt te zijn, maar op het alternatief dat hij verzonnen heeft: TOM LEEST.

Mijn zoon, die lezen net als school maar zo-zo la-la vond heeft boeken ontdekt. Ergens aan het begin van onze weddenschap waren we op visite bij Jip, één van Toms oudste vrienden. Met Jips moeder had ik het over lezen en dat het zo jammer was dat Tom zich daar helemaal niet mee bezig hield. Jammer omdat hij dat eigenlijk erg nodig heeft voor school: leesvaardigheid en spelling zouden met sprongen vooruit kunnen gaan, maar meer nog omdat lezen je zo'n mooie kans geeft om te ontsnappen aan de werkelijkheid en een tijdje te gaan wonen in je fantasie. Juist dát gunde ik hem zo ontzettend... maar ja, dat laat zich niet dwingen.

Marja had een oplossing, ze vertelde over een boekenserie waar Jip gek op is: Gregor de Bovenlander en ze vroeg Jip om Tom te vertellen waar het verhaal over ging. En dat deed Jip, vol enthousiasme... en eerlijk is eerlijk, ik werd bloednieuwsgierig naar die boeken en -veel belangrijker- Tom ook.

De week daarna stonden we dus in de bieb om het eerste exemplaar van de serie op te halen.. "de voorspelling" heette het.. spannend. En daarmee begon het. Tom las in bed, langer dan hij mocht, zoals dat hoort bij lezende kinderen. Tom wilde zijn boek mee in de auto, om verder te kunnen lezen en onlangs hadden we de topper: tijdens een verjaarsvisite bij een van zijn vrienden verveelde hij zich en kwam mij vragen om zijn boek (een Geronimo Stilton overigens, want hij leest op dit moment in drie boeken tegelijk). Mijn zoon, die lezen niks vond, zat rustig in een hoekje verdiept in zijn boek, terwijl zijn vrienden een computergame speelden...

En wéér haalde mama opgelucht adem.

OUD

Mijn hemel, wat gaat dat snel zeg. Ben ik net van de schok bekomen dat mijn kleine man een bovenbouwer is geworden, gaat hij zo maar drie hele dagen op schoolkamp. Tijdens de laatste vakantieweek hadden we het samen al over het kamp gehad Tom en ik. Hij zag het helemaal niet zitten.. twee nachten zonder mama in den vreemde... NIET LEUK! Het argument dat hij na vrijdag weer een hele week zonder mama zou moeten hield wat hem betreft geen steek, daar kreeg hij immers zijn andere mama voor terug?! Verhalen over 's nachts keten en speurtochten, spelletjes en macroni konden hem niet overhalen om het anders te zien. Hij wilde niet op kamp!

Het laatste vakantieweekend was Thijs gelukkig weer thuis en na een dag samen spelen zaten de mannen genoegelijk achter in de auto en vertelde Thijs hoe ontzettend veel zin hij had in het schoolkamp en hoe VET COOL het zou zijn. Tom riep meteen dat hij het ook cool vond en hoe enorm leuk het zou worden... Ik ving zijn blik in mijn binnenspiegel en hij haalde zijn schouders op en zei dat hij er echt veel zin in had.. We hebben er geen woorden meer aan vuil gemaakt: Tom keek uit naar zijn schoolkamp!



En vandaag was het dan zover. 's Morgens moest zijn tas gepakt, de slaapzak paste er niet meer bij en moest in een apart rugzakje, Bepakt en bezakt stonden we om half 10 op het schoolplein. Tom hoorde bij clubje "Gelderland" en had gelukkig meer aandacht voor zijn vriendjes dan voor zijn moeder (en zo hoort dat ook). In de bus dook hij meteen op een stoel aan de andere kant, maar leek toch wel heel blij toen hij ons weer ontwaarden. Toen de bussen eenmaal gingen rijden, zwaaide hij tot hij me echt niet meer kon zien (een man mist zijn mama hoe dan ook ).

Nu ja, en nu zit ik thuis en voel ik me alleen. Raar hoor, zo'n kindweek zonder kind. En als ik me dan bedenk dat hij niet bij zijn andere moeder is, dat kind van ons dat nooit langer dan 1 nachtje uit logeren gaat, dan mis ik hem dubbel zo hard! Hij wordt niet oud, nee ik ben oud geworden!

Hockey

Tom hockeyed bij een échte hockeyclub, HC Montfoort. Samen met zijn beste vriend Thijs maakt hij deel uit van JE6-2 (Jongens, nivo E, 6 tallen, team 2). Ze trainen op vrijdagavond, spelen wedstrijden op een onchristelijk tijdstip op zaterdagen en mogen sinds kort ook op de woensdagmiddag trainen...

Teamfoto: Coach Bas, Pepijn, Stijn, Niels, Ian, Thomas, Tom, Thijs en Tristan als keeper

En dat zou allemaal heel ok kunnen zijn. Ware het niet dat ik ook geacht wordt op alle zaterdagmorgen langs de lijn te staan, iedere andere woensdag de training te geven en alle 8 stuiterballetjes in dat team verwachten dat ik echt héél goed kan hockeyen (je bent toch trainster?!).

Kortom, mama sport ook. Nu ja, mama moet gaan sporten eigenlijk. Want dit houd ik natuurlijk nooit vol, die mannen rennen me er met gemak uit en das wel pijnlijk. Dus leef ik met allerlei goede voornemens: meer fitness, misschien trimhockey en anders joggen langs de Leidsche Rijn...
Voor alles is gelukkig een goed excuus te vinden: meer fitness gaat niet samen met kind en drukke baan, trimhockey is op maandagavond en dan heb ik om de week geen oppas en joggen is godzijdank bijzonder slecht voor mijn knieën, daar wordt alles alleen maar erger van! Nee, ik train ze wel op basis van autoritair gedrag en natuurlijk overgewicht!

Op de foto de eerste twee wedstrijden (respectievelijk 8-1 en 16-0 verloren) gelukkig hebben ze er allemaal nog plezier in!

Hieperdepiep

Hieper de piep HOERA!!!!

Mama Monique is vandaag maarliefst 45 jaar geworden en dus moest er een ontbijtje op bed gemaakt worden door Tom. Daar kan hij nog wel een handje hulp bij gebruiken, want alhoewel hij de beste koffiezetter ter wereld is, valt het afbakken van croissantjes toch wel een beetje tegen. Mijn wekker liep dientengevolge om veel te vroeg af. Of, als ik heel eerlijk ben, hij liep helemaal niet af, ik was nog wakker.

Gisteravond ben ik nadat ik ijverig anderhalf uur gesport had, even bij Monique langs gereden, immers om 12 uur moet je met iemand toasten op een nieuw levensjaar toch?! Zo gezegd, zo gedaan.. maar ja, dan staat ondertussen de visie aan en is het gezellig en daarom toch al gauw een uur of 12 à 1 voordat ik huiswaarts keerde.

Thuis moest ik eerst mijn haar voor een tweede keer ontluizen, want na een dag of zeven schijnen al die eitjes uit te komen en wil je zo snel mogelijk weer een massamoord plegen, dus kamde ik mijn haar dat overwegend op stro lijkt en navenant goed kambaar is tot het 2 uur was, sprayde ik er de lotion in die luizen en eieren verstikt (lang leve het siliconen laagje) en besloot ik daarna om toch nog even mijn mail te lezen en één, ja echt één spelletje te doen op de computer. DOM Dom dom natuurlijk, want als ik eenmaal achter dat ding zit, is het laat voordat ik het weet.

En in dit geval vroeg dus. Om vijf uur zag ik naar bed gaan niet meer zitten, dus ruimde ik het huis wat op en reed naar de andere kant. Daar maakte Tom een prachtige tekening voor zijn moeder, want een kadootje kopen was naar zijn eigen zeggen "veel minder persoonlijk" en hij wist zeker dat mama liever een tekening van hem zou krijgen. Ondertussen bakte ik dus die bewuste croissants af en fabriekte de rest van het verjaarsontbijt om vervolgens samen met Tom naar boven te hobbelen en Hammetje jarig te zingen. We hadden een ouderwets gezellig ontbijtje, ik bracht Tom naar school en Monique sliep uit... je bent jarig of je bent het niet!!

's Avonds zijn we met de familie (Monique, Tom , mijn ouders en ik) uit eten geweest op uitnodiging van de jarige Job. Het eten was heerlijk, de sfeer opperbest en Monique alweer een jaar wijzer!

HIEPER DE PIEP HOERAAAA!

en voort gaan we

Na het afscheid van Gwen, dat prachtig en verdrietig was, ging het leven verder. Kars, Roos en Eva vertrokken naar Canada, zie daarvoor de blog van Kars & Gwen, om ook daar de afscheidsceremonie bij te kunnen wonen en een stukje van Gwens leven van voor ze Kars leerde kennen te kunnen zien.

Hier begonnen de scholen weer en ging zoonlief naar de bovenbouw. Zijn nieuwe juf, Taniya (spreek uit als taNIEja) bleek aardig, maar wel wat strenger. Daar zijn Monique en ik erg blij mee. Nu maar hopen dat zich dat vertaalt in een harder werkend jongetje..

In week 2 bleek dat effect overigens nog minimaal te zijn. Maandag kwam Tom thuis met een schriftje waar "huiswerk" op stond. Navraag leerde dat dat volgens hem helemaaaal geen huiswerk was hoor, maar gewoon een schriftje waarin je wat kon oefenen als je zin had. Zin en oefenen, twee woorden die Tom nooit zonder voorafgaande ontkenning in één zin zal gebruiken. Dus woensdag toch maar eens bij de juf gecheckt... en jawel hoor, natuurlijk was het wél gewoon huiswerk: oefenen voor het dictee van vrijdag. Zie je wel zei Tom, ik zei toch dat het om te oefenen was. Vanaf dat moment moet hij van zijn strenge moeder zin máken.

Ook op een ander vlak was het duidelijk dat de school weer begonnen is: beestjes! Zonder dat we het wisten bleken we er een kudde nieuwe huisdieren bij te hebben, van het kriebelende soort: Tom had hoofdluis. En als Tom hoofdluis heeft, dan kan je er vergif op innemen dat ik ze ook heb: knuffelen, lekker tegen elkaar aan hangen, op donderdag in hetzelfde bed slapen. En ja hoor, ook ik moest er aan geloven.

Dus middeltje gehaald bij de apotheek, alles alles alles gewassen wat er te wassen viel (en mijn hemel wat is dat veel!) en natuurlijk alle vriendjes waarmee recent gespeeld was ingelicht, zodat ook daar de intensievere thuiscontrole van start kon. Komende week wordt spannend, dan zou
-met een laatste behandeling- het kwaad definitief verbannen moeten zijn. Ik hoop het maar!

Gwen is niet meer

Donderdagavond is Gwen na ruim 2 jaar knokken overleden. Te jong en te snel.

Kars blijft achter.

Stress

Morgen komt de vloerenman. Eigenlijk is Mourad geen vloerenman, maar vloerenspecialist. En eigenaar van Allbeclean, een schoonmaakbedrijfje waar ik via internet tegen aan liep, nèt toen ik schoonmaaksterloos en wanhopig was.

Allbeclean, ik vond het een mooie toekomstvoorspelling en huurde ze in voor regulier schoonmaakwerk, voor een grote voorjaarsschoonmaak én voor mijn marmoleumvloer, die in theorie nog zeker 10 jaar langer mee zou moeten kunnen, maar die er in praktijk uitziet alsof er onherstelbare schade is toegebracht. Niks van aan, verzekerde Mourad me, toen hij vorige week de schade kwam opnemen. Dat komt helemaal goed. Schoonmaken, in de was zetten en NOOIT meer met blote voeten op lopen, of schoonmaken met allesreiniger... Die allesreiniger wist ik eigenlijk al, maar ik had nooit meer de moeite genomen om een goede dweilwas te kopen. Blote voeten, dat is wel een probleem.

Niets zo lekker als 's morgens op je blote pootjes naar beneden hobbelen en dan de warme vloer onder je zweetputtekes voelen. Ook heerlijk in de zomer, maar dan met een koude vloer... Ja dat begreep Mourad allemaal best, maar het probleem zat hem in dat zweet. Daar houd de vloer niet van. Daarvan slijt de waslaag in no time weg en zit je zo wéér met van die zwarte plekken.

Maar goed dat is van later zorg. Morgenochtend moet eerst de woonkamer, de keuken en de gang HE-LE-MAAL leeg geruimd worden. Inmiddels zie ik dat wel gebeuren, maar een uur geleden had ik geen idee waar ik zou aanvangen. God zij dank heb ik een boelkloedige buurvrouw, ze kwam, zag en begon met overwinnen.. eerst mijn stress en daarna mijn puinhopen. Met vereende krachten sjouwden we het aquarium op het aanrecht, maakte de drankkast leeg (nee: LEEG, niet op!) om daarna te constateren dat het ergste eigenlijk al gedaan was.

Morgen om 8 uur gaan we verder, dan moet de boel echt naar buiten. Dan moet er dus ook afdekzeil komen, zodat alles ook met de bui van 12 uur droog blijft en later op de middag weer gewoon naar binnen kan. Oh ja en de stereo moet los, en de koelkast leeg en... en.... en....

Ja hoor STRESS!!
Wat zal ik blij zijn als het zondag is..

Kindloos

Drie weken zonder kind duurden vroegen echt oneindig lang. Gelukkig zijn de tijden veranderd en zie ik zoonlief eigenlijk iedere week een paar keer. Toch, in de vakantieperiode reken ik er minder op.

Gisteren was daarom dubbel, nee wat zeg ik, DRIEdubbel leuk:

In plaats van één kind, sliepen er in ene drie koters in mijn huis. Renske en Lonneke logeerden samen met grootvader en grootmama bij tante Roos. En nu heeft tante Roos best een groot huis, maar weinig logeerkamers, dus wilde die een kamertje bij mij "huren". Het was alleen onduidelijk voor wie die extra kamer zou zijn, voor grootmama of voor de meisjes?

Die vraag werd beantwoord toen Tom hoorde dat zijn favoriete Meyboommeisjes bij Roos op visite waren en mogelijkerwijs bij zijn andere moeder zouden kunnen logeren. Tom wilde natuurlijk ook hier slapen (alle weekverdelingen ten spijt) en daarmee was de verdeling van slaapplaatsen een feit: grootmama sliep bij Roos en de meiden en Tom bij mij.

En zo kon het gebeuren dat ik dinsdag thuis kwam uit mijn werk, om drie bijzonder vrolijke kinderen in de badkuip aan te treffen. De hoeveelheid water buiten het bad, deed niet onder voor het volume erin en de lol schaterde de trap af. Er werd op één kamer geslapen, dat spreekt. Wat daardoor ook voor de hand lag, was dat er eigenlijk pas om middernacht geslapen werd (nadat Monique haar "boze-mama-stem" had gebruikt), met wat hazenslaapjes tussendoor als ze elkaar even vergaten wakker te houden.

Om 8 uur 's morgens hebben we bij Roos ontbeten, met een -het slaaptekort in aanmerking genomen- vrolijke en levendige kinderschaar. Daarna is er in ruime mate trampoline gesprongen, geWii-d en rond gerend, heb ik nog een aantal pogingen tot thuiswerken ondernomen, om uiteindelijk samen met Roos eerst grootmama en de meisjes uit te zwaaien en daarna mama Monique en Tom gedag te wuiven.

Gelukkig waren Roos, Eva en ik uitgenodigd om bij Monique en Tom te komen eten, want na zo'n klein feestje is mijn huis opeens wel heel groot en stil hoor..

Tom kijkt trouwens al uit naar komende zaterdag, want dan komen Renske en Lonneke ook bij hun tante spelen. Dus vakantieperiode of niet, zaterdag is het weer gezellig druk..

Stepping up!

De één na laatste schooldag was bijzonder dit jaar:

het was Tom zijn overstepdag.

Oversteppen is een prachtige traditie op Tom's school. Het wil namelijk, dat de onderbouw (groep 0 tot en met 4) letterlijk onder in het gebouw huist en de bovenbouw (groep 5 en hoger) de bovenste etage van het pand beslaat.

Om de overgang van onderbouw naar bovenbouw vorm te geven, steppen alle kinderen die naar de bovenbouw gaan om beurten de hele gang van de school door -die natuurlijk bomvol staat met alle klasgenootjes uit de onderbouw EN alle ouders en/of grootouders die de naam van de stepper scanderen- om uiteindelijk bij de trap uit te komen en daar al zwaaiend omhoog te klimmen naar de bovenbouw.

Tom hikte al weken aan tegen zijn oversteppen. Niet omdat hij niet kan steppen (geen idee wanneer hij dat geleerd heeft trouwens), ook niet omdat hij het nivo niet aankan, nee simpelweg omdat je in de bovenbouw veel harder moet werken en veel minder mag spelen. En dát ziet hij helemaal niet zitten. Hard werken is niet leuk, spelen wel.

(foto door Tjitske Sluis)

Gelukkig won op de dag zelf de spanning en de feestelijke situatie het van zijn weerzin tegen arbeid. Hij stepte dat het een lieve lust was en zijn moeder hield met veel moeite haar tranen binnen. Mamma Monique, Roos en oma hadden gelukkig minder last van de emotie.

Nadat alle kinderen langs gesjeesd waren, mochten ouders

boven een kijkje nemen in het nieuwe lokaal van hun kind.

Tom komt in "geel" en wordt een "IJsvogel" (daar waar hij voorheen een blauwe Graspieper was).

Zijn nieuwe juf was helaas ziek, dus die hebben we nog niet gezien. Dat had tevens tot gevolg dat zoonlief samen met drie andere kinderen wat verloren in het gele lokaal hing, daar waar de rest van de oversteppers aan het kringgesprek in de nieuwe klas deelnamen. In eerste instantie waren we natuurlijk wat verontwaardigd, maar later begrepen we dat het de bedoeling was dat alle IJsvogels-to-be zich in het rode lokaal vervoegden. Waarschijnlijk was onze man dat door de spanning even vergeten..

Als het om juf Taniya gaat hoopt Tom dat ze heel lief is, wij hopen dat ze heel streng is. Het beste is als we allebei een beetje krijgen waar we op hopen.

Omdat zo'n eenmalige gebeurtenis toch wel heel bijzonder is, kreeg Tom een toepasselijk kadootje van me.. een trendy alu-step. Mijn verwachting was dat hij dat thuis leuk zou vinden, maar zich er verder niet mee zou vertonen.. steppen is immers voor kleintjes?

Maar niks was minder waar, de dag na het oversteppen was de laatste schooldag en dus speelgoeddag: de DS ging mee, maar zijn step ook en op alle foto's van die dag heeft hij zijn step stevig in de knuisten.

Romantiek?

Het kan snel gaan in de wereld.

Schreef ik eerder deze week dat Tom zichzelf te jong vond voor verkering, gistermiddag begreep ik dat hij toch voor de bijl was gegaan. En vandaag resulteerde dat al in een heus kado van zijn nieuwe vriendinnetje: hij heeft een hele mooi plastic dinosaurus van haar gehad.

Met de moeder van het betreffende meisje heb ik nog even staan kletsen -een mens moet zijn aanstaande schoonfamilie kennen nietwaar?- en het bleek dat Nikki echt een week verdrietig is geweest om Toms eerdere weigering. Gelukkig kon haar vader haar troosten met de mededeling dat Nikki's moeder óók nee had gezegd in eerste instantie en het toen toch nog allemaal goed kwam.. l'Histoire se repète! Ze vroeg ook of Tom de brief nog had, die haar dochter een maand geleden aan hem had geschreven..

Van het bestaan van de brief was ik op de hoogte, van het lot van het epistel ook. Tom vertelde een maandje terug nonchalant dat hij een brief van Nikki had gehad.. OW leuk riepen zijn moeders in koor (toevallig beiden aanwezig op dees heugelijke dag), mogen we hem lezen??
En wat zei onze Don Juan??? Neeeej, die heb ik weggegooid hoor!

Zijn eerste liefdesbrief lag op de bodem van de prullenbak, op het gebied van romantiek moeten we hem dus duidelijk nog bijscholen..

(het moet overigens een hele mooie brief geweest zijn, mama Niki vond het jammer dat ze er geen kopietje van hadden gedraaid... en wij betreurden dat ook!)

Verstandig

Mijn huwelijk was niet direct een succes te noemen. Nadat we toch al zo'n 4 jaar samenwoonden, moest er getrouwd worden. Of ik dat nu wilde of zij, weet ik niet eens meer. Het zou best eens mijn overromantische wens geweest kunnen zijn. In elk geval stapte ik in het huwelijksbootje en dobberde wat rond...

Na het trouwen mag je gehoor geven aan je kinderwens en dat deden we, mijn kinderwens eigenlijk, maar zij werd zwanger (gelukkig). Bijna drie jaar na ons trouwen werd onze prachtige zoon geboren. Nog een jaar verder zetten wij ons huwelijk, wat eigenlijk een partnerregistratie was, om in een écht huwelijk en een half jaar daarop gingen we uit elkaar. Tom was toen anderhalf.

We zijn er van overtuigd dat hij niets heeft meegekregen van wat er zich boven zijn hoofdje afspeelde, vooral omdat we al die tijd geprobeerd hebben om hem buiten schot te houden.
Toch twijfelde ik van de week aan het succes van al die inspanningen. Tijdens de maaltijd spraken we over trouwen, kinderen krijgen en aanverwante zaken..

Zoonlief vond het raar dat twee mannen of twee vrouwen ook konden trouwen... dat is raar! Waarom? Nou gewoon (tjemig moeder, dat snap je toch zelf ook wel! straalde hij uit)!!!

Moeder snapte er niets van en dacht terug aan de zomervakantie, waarin we het boek met seksuele voorlichting hadden bekeken. Leuk boekje met veel aandacht voor de softe kant van seks: verliefd worden. In dat boek worden de verschillende relatievormen bekeken en ook toen begreep Tom er geen hout van dat meisjes ook op meisjes verliefd zouden kunnen worden. Dat zijn beide moeders een vriendin hebben en zijn pa een vriendje, kwam niet bij hem op...

Zo ook deze keer. Toen ik hem vrolijk uitlegde dat mama en ik toch ook getrouwd waren geweest, keek Tom even op en zei toen "dat is anders" en daarmee was voor hem de kous af.

Vanmorgen had ik het er op school over met de moeder van een van Toms beste vrienden. Ze moest er erg om lachen, want voor Thijs is een homohuwelijk of een verliefdheid tussen twee vrouwen geen enkel punt: "Tom heeft toch ook twee mama's?!" Verder vertelde ze me dat haar zoon sinds korte tijd officieel "verkering" heeft en dat ze gehoord had dat Tom "nee" had gezegd toen hij werd gevraagd door een ander meisje. Niki is helemaal verdrietig zei ze.

Tsja, dat was geen nieuws voor me, eerder al had Tom verteld dat het meisje dat hij ont-zet-tend leuk vind, verkering aan hem had gevraagd. En ook dat hij "nee" had geantwoord.

Nee mamma, daar ben ik toch nog veeeel te jong voor?! zei mijn wijze zoon van 8.

Ik kon een grinnik bijna niet onderdrukken, mijn kind is verstandiger dan ikzelf, als het om relaties gaat!

Sociale handicap?

Tom heeft een sociaal leven waar je Ú tegen zegt tegenwoordig...

Het begon afgelopen vrijdag toen hij eindelijk bij Finn kon spelen, die afspraak zat al zeker twee weken in de pen, maar het kwam er niet zo van. Tot deze vrijdag dus.

Op zaterdag kwam Jordy spelen en bleef logeren. Zelf was ik in de ochtend Maria aan het helpen verhuizen, maar brak dat voortijdig af, waarna ik kon genieten van twee toch al grote mannen die in en om het huis rommelden. In de middag moest Jordy een voetbalwedstrijd spelen, waarvoor zijn moeder hem kwam ophalen. Tom en ik gingen de tweede helft kijken en konden zo zien hoe Jordy's team een prachtige 1-0 voorsprong zag verdampen tot een 2-2 gelijkspel, wat gezien de spelverhouding nog steeds een uitstekende prestatie genoemd mag worden. Thuis ging het vuur in de BBQ en na het eten speelden de mannen buiten tot het begon te schemeren. Daarna hadden we een filmavond en keken Marmaduke (afrader!) de mannen lachten zich slap, aten popcorn en dronken cola, Roos en ik keken wat sip en hielden het bij een kopje thee.. werkelijk wat een baggerfilm was dat! Om 23:00 uur was het toch echt de hoogste tijd en vertrok het volk naar de logeerkamer, waar ze samen in het grote bed konden slapen..

De zondag was een voortzetting van de zaterdag en erg gezellig (ook daar ben ik overigens wat uurtjes er tussenuit gepiept om mijn lief te helpen)..

De maandag is er in mijn hoofd even tussenuit gepiept, het zou zomaar kunnen dat Tom die dag zowaar geen vriendjes mee naar huis nam.

Dinsdag pasten oma en opa op en kwam Barend spelen, de heren produceerden allebei een keurige tekening voor de meester-en-juffendag

Woensdag is hockeydag en hockey betekent Thijs. Dat was dus weer dikke pret, mannen van school opvissen om laten kleden, uurtje hockey (mooi!! mamma doet even boodschappen) en daarna naar huis (maar eerst even de boodschappen doen die mamma is vergeten) om daar de rest van de middag te spelen. Thijs kon wel blijven eten vonden ze, want BBQ is natuurlijk wel erg verleidelijk. Dat vond Thijs' mamma ook... dus ook ouders en zusje uitgenodigd en zo dus met zijn alle vlees verbrand. Knus. En toch ook wel lekker, ja. Toen Thijs en family huiswaarts keerden, piepte Tom dat hij met ze mee wilde. Dat mocht, dus in een noodtempo samen zijn logeerspullen bijeen gegraaid..

Op de trap naar beneden vroeg Tom me bloedserieus: "Mamma, vind je het héél erg, dat ik een nachtje niet thuis slaap??" Kussen kon ik hem! En uiteraard antwoorde mamma dat ze hem enorm zou missen, maar het helemaal niet erg vond: uit logeren gaan is leuk!!!! Lekker doen hoor. Heb ik hem gemist? Ja natuurlijk, maar ik heb het opgelost door met Monique het casino in te gaan, waar ik de hele avond lol had voor 5 euro (zo bleek achteraf) .

Donderdag liepen we van school naar de auto, toen iemand op een fiets aan kwam rijden en Tom vroeg of hij wilde spelen. Dus die middag speelde Tom bij Bas. Hij had het ook daar erg naar zijn zin en kwam terug met een blauwe wang (want een blauw oog zit hoger). Isa had wat lomp rond gemarcheerd en en passant zoonlief een trap tegen het hoofd verkocht... het ziet er indrukwekkend uit. Alsof hij een heuse vechtersbaas is.

Vandaag eindigde 'mijn' week met visjes eten na schooltijd (op vrijdag staat hier de visboer met de lekkerste kibbeling) en onderwijl Rapunsel kijken (AANRADER!!) We hebben er alletwee van genoten. Ik ook omdat Tom zo ontzettend klef was (ja hoor ik ben lief!) Om 14:00 uur liep de film af en de school uit. Dat wil zeggen de bovenbouw, waar Dante in groep 5 zit. Op naar Dante dus om te spelen... prima, vond ook Dantes mamma. Om half 6 heb ik kind weer opgevist om samen zijn speelgoed voor komende week thuis op te halen en daarna hebben we zijn andere moeder opgevist, die ons trakteerde op een heerlijk maaltje grieks buiten de deur. Om negen uur zoonlief naar bed gebracht en nog een kopje uitgeputte-mamma-hangt-op-de-bank-thee gedronken om vervolgens huiswaarts te keren.

Als ik dan zo'n week overzie denk ik: enig kind, hmhm die worden toch altijd een beetje sociaal gehandicapt, toch?

Één keer is genoeg!

Nu zijn ma faalde in jonger worden, heeft zoonlief besloten om ouder te worden. Een heel jaar in één dag!
Vrijdagmorgen begon met ontbijt op bed voor het feestvarken. Dus Roos, Eva en ikzelvers stonden bijzonder vroeg naast onze bedjes, zodat we om half zeven -jawel: 6 uur 30- konden aanbellen bij zijn andere moeder, waar het feest zou losbarsten. Al snel daarna kwamen oma en opa Big, oma en opa en pappa en Rik op visite.. allemaal met pakjes!!!

Later die dag hebben we een ultiem lui verjaardagsfeestje geregeld: we visten zijn vriendjes op bij school, hebben ze in de auto geladen en weer losgelaten bij een klim- en klauterparadijs, waar taart en limonade klaar stonden en ze zich daarna lekker konden uitputten.

Aan het eind van de middag een uurtje gebowled en uiteindelijk het toen al aardige vermoeide spul een bord frieten met vette hap voorgeschoteld en voor ze misselijk werden weer bij de respectievelijke ouders afgeleverd. Iedereen was tevreden en wij niet in de laatste plaats.

De dag erna, zaterdag, hadden we kaartjes voor HAIR, de musical. Wat we ons niet hadden gerealiseerd, was dat het hele ding in het engels was en Tom er dus geen yota van begreep. In de pauze bood ik hem dus aan om de tweede helft lekker samen er tussenuit te knijpen en Roos en Monique achter te laten.. Maar nee, zoonlief vond het wel interessant en wilde toch maar blijven. Het is een bijzonder kind, dat is het! Na afloop ging Roos naar Breda om dochterlief op te halen en zijn wij met zijn drietjes uit eten geweest. Mjammie, japans!!

Zondag waren de volwassenen welkom om Tom te feliciteren en dat deden ze in grote getalen. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat was het druk in mijn huis. We hadden stralend weer, dus de tuin was minstens zo druk als de woonkamer en iedereen had het bijster naar zijn zin. Aan het eind van de dag konden we de schade overzien, Tom was bedolven onder de meest mooie Legodozen en had werkelijk alles gehad wat zijn hartje begeerde.

Het was een leuk weekend, maar gelukkig is hij maar eens per jaar jarig!

Herstel

Al vier weken ben ik nu aan het sukkelen. Weinig lucht in de longetjes, een blaf waar een volwassen zeehond jaloers op zou zijn en een stem waar Janis Joplin niet aan kan tippen (had ik die whisky ook maar gedronken!) Kortom, ik ben overmatig verkouden.

Omdat je altijd baas bóven baas hebt, bedacht Monique (die ook wel wat hoestte, maar aanmerkelijk minder dramatisch) dat ze tijdens het hond uitlaten best een slippertje kon maken. En dat deed ze, letterlijk. Wat we altijd al dachten werd bewezen... ze is WEL op haar achterhoofd gevallen ;-)

Op een hele lelijke manier, want wat ook werd bewezen was dat er wel degelijk hersens in haar hoofd wonen. Die werden door de val zwaar geschud. Monique moest dus rustig aan doen. Jaja, da's net zoiets als tegen een vis zeggen dat ie beter even niet kan zwemmen, maar de dreiging van eeuwig durende hoofdpijn hielp. Ze doet kalm aan en nu na anderhalve week gaat het al een stuk beter.

Zoonlief bewees dat herstel volledig samenhangt met leeftijd. Daar waar zijn moeders weken sukkelen, zag zoonlief kans om op vrijdag heel ziek te worden (39,8 koorts, overgeven, hangerig, niet eten... nu ja, alles wat bij een goede griep hoort), dat zaterdag nog vol enthousiasme voort te zetten, om vervolgens op zondag volkomen herstelt te zijn, met een vriendje te spelen en naast pannenkoeken ook een groot bord salade te verorberen.

Ik wil niet beter worden, ik wil jonger worden!

Das nou jammer!

Ja ja, sinds 13 november is het zover. Tom en ik hebben een buurmeisje, Eva. Ze is klein, ze is schattig én ze is een baby.

Dat betekent dus slapen tot het saai wordt, flessen vol melk en even veel luiers vol poep, maar bovenal huilen, huilen, huilen... En heel soms ben ik dat dan een beetje zat en verzucht ik dat ze nu wel weer even stil mag zijn.

Zo'n zucht ontsnapte mij ook op de vrijdag voor het Sinterklaasweekend. Eva weigerde het leven leuk te vinden en bleef maar huilen. Tom zat op de bank naast me te DS-en en was het hartgrondig met me eens. Met een grijnsje keek hij naar me op en zei: het is vrijdag, das nou jammer mam, maar weet je waar ik dadelijk ben?? Het leedvermaak droop van zijn gezicht en zijn wisseldag was duidelijk nog leuker dan anders.

DAT vond Roos ook. Want uit de keuken klonk een hartelijk gelach en de opmerking "ja Yolan, bedenk maar waar Tom dadelijk is!!"

Het kwartje viel bedroevend langzaam, maar wie het laatst lacht heeft overduidelijk het meeste lol.. Tom ging dat weekend met Roos en Eva mee naar grootvader en grootmama....