Vrijdag begon het al, we visten hem op van een verjaardagsfeestje waar hij helemaal vrolijk aan het rond rennen was, alles prima in orde.. tot we thuis kwamen. Hangen op de bank en stront- chagrijnig, terwijl hij 10 minuten daarvoor nog de vrolijkheid zelve was. Ik voelde nattigheid.
Die avond pasten opa en oma op, want ik ging met Roos mee naar Derek Ogilvie (cabaret had niet leuker kunnen zijn!). Tom en zijn grootouders speelden monopoly, dus zoonlief ging ruim te laat naar bed. Wel na een enorme winst overigens! De volgende morgen moest hij vroeg op het hockeyveld staan en dus was er om 7 uur 's morgens ontbijt. Roos en Eva waren er mooi op tijd en konden meemaken hoe Tom ronduit náár tegen me deed. Ik werd er erg verdrietig van, maar gelukkig ving Roos alles goed op en zorgde ze er voor dat er een vrolijker Tommetje in de auto stapte op weg naar mamma Monique en zijn hockeyclub in Montfoort.
Daar aangekomen had hij ineens geen zin meer in een wedstrijd en liep te pruilen: koud en moe. Maar -'s avonds een vent, 's morgens een vent is het motto- dus hop, het veld op. En aan de andere kant er ook weer af, want hij wilde NIET spelen. Monique liep er heen en gaf hem de tijd om te mokken, mopperen en op te warmen in de kantine. Tom miste de eerste helft, waarin zijn team overigens opmerkelijk goed presteerde, in de rust stonden ze vóór!! Tijdens diezelfde rust kwam zoonlief terug naar het veld en speelde vervolgens vol enthousiasme de tweede helft mee. Uiteindelijk verloren ze weer met teveel tegen te weinig, maar er was beslist geen oorzakelijk verband, want Tom scoorde zelfs zijn eerste doelpunt! (ik was erg trots ja...)
Na de wedstrijd daalde zijn humeur in rap tempo tot het gemiddelde tot dan toe, ergens rond nul. En halverwege de weg naar huis kwam de aap dan toch uit de mouw: Tom wilde bij mamma Monique blijven. Daar was het veel gezelliger, bij mij is het saai. Doorvragen leverde weinig meer op dan een "saai, want weinig mensen over de vloer". Ik kon er niet zoveel mee, maar zag toch kans om er verdrietig van te worden: het is niet leuk, als je kind niet bij je wil zijn. Tom uitgelegd dat het prima was als hij bij zijn moeder wilde slapen, maar dat hij dan wel het verjaarsontbijt van Roos en Eva zou missen. Dat wilde hij niet, dus werd het een compromis: die dag spelen bij Monique en uiteindelijk slapen bij mij. Dat deed hij - volgens eigen zeggen omdat het nu eenmaal moest- met enige tegenzin, maar de verjaardag van zijn buurmeisje was kennelijk meer waard..
's Morgens was het heel gezellig, Tom tekende een mooie tekening voor Roos, en samen bakten we verse croissantjes, mangosapje erbij, eitjes en uitgebakken spek, thee en op naar de buren! Daar was de verjaardag van Eva al begonnen, Roos had haar wakker gezongen en de eerste tijd met haar dochter doorgebracht, maar toen de feestvarkens samen naar beneden kwamen deden we het zingen nog eens dunnetjes over. Kadootjes werden uitgepakt en de dag was begonnen..
En wat een dag!! Roos had heerlijke taarten gebakken, ik nog wat opgeruimd en vanaf 12 uur stroomden de mensen binnen. Oergezellig. Tom amuseerde zich uitstekend met Renske en Lonneke en vond het heel jammer dat de meiden niet bleven eten. Aan het einde van de dag ging hij met zijn andere moeder mee naar huis en hielp ik Roos nog even met opruimen om daarna doodmoe mijn bed in te duiken.
De volgende morgen werd ik heel heel vroeg wakker met een verschrikkelijke hoofdpijn en op zijn minst een grieperig gevoel. Werken zat er niet in, met een pijnstiller in bed was net te doen. Gelukkig pasten mijn ouders op zoonlief, dat was al gepland. Dus toen ik rond de klok van vier mijn nest uitkwam, was er voor hem goed gezorgd. Toch was hij maar matig vrolijk. Tijdens het stoeien viel het me op dat hij jaloers op Eva reageerde, puntje van aandacht dus.
's Avonds bij het naar bed brengen heb ik lang met hem gepraat... Hij miste zijn andere moeder vaak. Als het een gewone week was, zag hij haar bijna niet en dan was daar ook nog een vriendin die haar tijd op slokte en andere vrienden waar naar toe gegaan moest (hoe enorm de tegenspraak met de "gezelligheid want altijd mensen over de vloer" van een paar dagen terug). En de afgelopen week was ze thuis geweest, met veel tijd en aandacht voor hem. Fijn was dat en daar wilde hij meer van. Twee weken bij Monique wonen en één week bij mij leek hem wel wat. Mij trok het persoonlijk iets minder. Na lang praten werden we het eens: komende week nog bij zijn moeder, volgende week ook en daarna weer gewoon week op-week af...
Vanmorgen heb ik hem nog verzekerd dat hij mijn enige kind is, dat Eva lief is, maar wel mijn buurmeisje en dat niets en niemand hem van zijn zo felbegeerde eerste plaats zal kunnen afstoten. Nooit. Dat was een geruststelling en hij werd er een stuk gezelliger van. Samen naar school gefietst en -na een middag spelen bij Barend- samen weer naar huis getrapt. Fijn.
Na het avondeten is hij met Monique meegegaan, anderhalve week woont hij bij haar. Ik hoop dat hij daarna weer zonder problemen zijn oude ritme kan oppakken, want het leven mét kind is in vele opzichten leuker dan zonder, maar dat moet ons wel alletwee gelden...
