Spannend

Weet je nog hoe dat voelde, jaren geleden toen je eindexamen moest doen? Hoe je met zijn allen voor de gymzaal stond te wachten tot je naar binnen mocht en je met zweet in je handen pen en potlood op tafel kon leggen. Kauwgum tegen de zenuwen, flesjes water, sommigen met hun geluksbrengertje...

Ik herinner het me nog heel goed: altijd te weinig gedaan, de avond van te voren pas geleerd. Altijd stress omdat ik het nooooit zou halen. En uiteindelijk ging het meestal goed. Pas op de Kunstacademie haalde ik mijn eerste jaar niet in één keer. En dat ging niet om leren, maar om doen. Oh ja, en om talent, dat ook.

En nu na bijna 30 jaar stap ik weer zo'n examenlokaal in. Beter voorbereid, maar nog steeds niet optimaal en toch vele malen rustiger dan vroeger. Het was een vreemde gewaarwording. Horloges af (want smartphones zijn natuurlijk veel betere spiekbriefjes dan de gummen uit mijn tijd), niet naar het toilet mogen gedurende de eerste twee uur van het tentamen. Stilletjes opstaan als je klaar bent, je papieren inleveren en buiten je antwoorden vergelijken met die van je medestudenten.  En de opluchting, als jouw antwoorden maar minimaal afwijken de score van hen die je tot de betere studenten rekent. En dan het wachten... Wachten op de definitieve uitslag. Zo'n eerste tentamen is toch een bepalend iets: kan ik het of kan ik het niet?

Vandaag leefde ik weer helemaal mee met al die eindexamenleerlingen die verkrampt bij de telefoon zaten. Wel of niet geslaagd, wel of niet afscheid nemen van deze school.. En dan de opluchting, de vlaggen, tassen en Facebookposts van trotse ouders..

Mooi hoor, maar denk maar niet dat je nu klaar bent. Met een beetje pech zit je op je vijftigste nog net zo naast je mobieltje.                         

Een leven lang?

Tot mijn schrik zie ik dat mijn laatste bijdrage uit 2015 stamt. De achterliggende jaren heb ik dat "Niks te melden" wel heel serieus genomen.

Tijd voor verandering. In de meest letterlijke zin overigens, want ik zit weer op school. Twintig uur per week maak ik mij druk om mijn portfolio, reflectieverslagen, kijk ik in spiegels, praat ik met studiegenoten en twijfel ik aan één stuk door of dit nu wel is wat ik kan.

Want ik wil wel. Ik wil eindelijk een studie afronden, een diploma halen, mezelf bewijzen dat ik dat red. Dat ik een professional ben. Mijn kleine ik staat er bijna van te stampvoeten: Wel waar, ik ben wel slim, ik heb wel doorzettingsvermogen, wel waar, WEL WAAR!

Maar is het wel waar? Mijn studiecarrière is op zijn vriendelijkst gezegd niet zo soepel verlopen. 5 en een half jaar studeren heeft me wel geteld twee propedeuses opgeleverd, die nu, tig jaar na dato, beiden bij het oud papier kunnen. En vond ik het leuk, studeren? Nee hoor, de studentenwereld, die vond ik leuk. Indiaas leren koken en hiërogliefen leren lezen, dat was interessant. Het leverde alleen geen studiepunten op, dat was een klein minpuntje. Dus het werd niks met mijn studie en mij.

Dit is het punt waarop de wereld om mij heen altijd zegt: "maar je bent toch prima terecht gekomen?" En dan voel ik mij ongemakkelijk. Want ja, ik ben heel goed terecht gekomen. Ik heb de leukste baan die ik zou kunnen hebben en dat al twintig jaar. En het gáát ook goed hoor. Ik heb niets te klagen. Maar het was natuurlijk wel allemaal geluk. Het kwam aanwaaien. Niks om trots op te zijn.

En dat wil ik. Ik wil iets presteren. Ik wil mezelf bewijzen, dat als de wind een ándere kant opwaait, ik toch kan slagen. En dus ga ik terug naar school. HBO HRM, een "softe" opleiding. En tot mijn stomme verbazing vind ik het leuk. Echt volledig, zonder twijfelen leuk. Zo leuk, dat als ik de nu de loterij win, ik mijn toch ook heel erg leuke baan opzeg en fulltime ga studeren. ZO LEUK!!