Ja ja, sinds 13 november is het zover. Tom en ik hebben een buurmeisje, Eva. Ze is klein, ze is schattig én ze is een baby.
Dat betekent dus slapen tot het saai wordt, flessen vol melk en even veel luiers vol poep, maar bovenal huilen, huilen, huilen... En heel soms ben ik dat dan een beetje zat en verzucht ik dat ze nu wel weer even stil mag zijn.
Zo'n zucht ontsnapte mij ook op de vrijdag voor het Sinterklaasweekend. Eva weigerde het leven leuk te vinden en bleef maar huilen. Tom zat op de bank naast me te DS-en en was het hartgrondig met me eens. Met een grijnsje keek hij naar me op en zei: het is vrijdag, das nou jammer mam, maar weet je waar ik dadelijk ben?? Het leedvermaak droop van zijn gezicht en zijn wisseldag was duidelijk nog leuker dan anders.
DAT vond Roos ook. Want uit de keuken klonk een hartelijk gelach en de opmerking "ja Yolan, bedenk maar waar Tom dadelijk is!!"
Het kwartje viel bedroevend langzaam, maar wie het laatst lacht heeft overduidelijk het meeste lol.. Tom ging dat weekend met Roos en Eva mee naar grootvader en grootmama....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten