Spannend

Weet je nog hoe dat voelde, jaren geleden toen je eindexamen moest doen? Hoe je met zijn allen voor de gymzaal stond te wachten tot je naar binnen mocht en je met zweet in je handen pen en potlood op tafel kon leggen. Kauwgum tegen de zenuwen, flesjes water, sommigen met hun geluksbrengertje...

Ik herinner het me nog heel goed: altijd te weinig gedaan, de avond van te voren pas geleerd. Altijd stress omdat ik het nooooit zou halen. En uiteindelijk ging het meestal goed. Pas op de Kunstacademie haalde ik mijn eerste jaar niet in één keer. En dat ging niet om leren, maar om doen. Oh ja, en om talent, dat ook.

En nu na bijna 30 jaar stap ik weer zo'n examenlokaal in. Beter voorbereid, maar nog steeds niet optimaal en toch vele malen rustiger dan vroeger. Het was een vreemde gewaarwording. Horloges af (want smartphones zijn natuurlijk veel betere spiekbriefjes dan de gummen uit mijn tijd), niet naar het toilet mogen gedurende de eerste twee uur van het tentamen. Stilletjes opstaan als je klaar bent, je papieren inleveren en buiten je antwoorden vergelijken met die van je medestudenten.  En de opluchting, als jouw antwoorden maar minimaal afwijken de score van hen die je tot de betere studenten rekent. En dan het wachten... Wachten op de definitieve uitslag. Zo'n eerste tentamen is toch een bepalend iets: kan ik het of kan ik het niet?

Vandaag leefde ik weer helemaal mee met al die eindexamenleerlingen die verkrampt bij de telefoon zaten. Wel of niet geslaagd, wel of niet afscheid nemen van deze school.. En dan de opluchting, de vlaggen, tassen en Facebookposts van trotse ouders..

Mooi hoor, maar denk maar niet dat je nu klaar bent. Met een beetje pech zit je op je vijftigste nog net zo naast je mobieltje.