Overstappen doe je zo!

Het klinkt absurd eenvoudig. Je meldt je aan bij je nieuwe provider, print een brief uit en stuurt die aan je oude provider. Een kind kan de was doen, ook op internet.

Niets bleek minder waar. Misschien kwam het omdat mijn oude provider en ik een lange geschiedenis hebben, wellicht heeft het er mee van doen dat de helpdesk van mijn oude provider in de top 5 van klachtengenerators staat en het zou ook nog zo kunnen zijn dat ik daadwerkelijk blond ben geworden, maar hoe het ook zij, overstappen is niet zo simpel.

Overstappen doe je door heeel veel ruzie te maken met helpdeskmedewerkers, door van het kastje naar de muur te wandelen, door zwaar gefrustreerd een brief te schrijven waarin je de meest verschrikkelijke juridische dreigementen uit en door er in te geloven dat het NOOIT meer goed komt, je nooit meer op internet zult kunnen en waarschijnlijk je hele leven geen mail meer zal lezen (laat staan dat je nog een blogje zal tikken).

Planet Internet. Ik was er klant toen ze PiNet heten, we fuseerden en werden WorldAcces en uiteindelijk kwam mijn provider weer terug op honk en ging weer Planet Internet heten. Ja wij gaan ver terug, mijn oude provider en ik. Vroeger toen PiNet klein was, hechte ze veel waarde aan trouwe klanten, we kregen korting en werden gewaardeerd.

Inmiddels hecht Planet veel meer aan nieuwe klanten, die krijgen korting en worden gewaardeerd. Dat zat me niet lekker. Tel daarbij op het feit dat mijn lief haar abonnement maar niet opgezegd leek te krijgen en mijn ervaringen met een ongeïnteresseerde helpdesk en je hebt de perfecte mix voor opzeggen. En dat blijkt een probleem: mailtjes komen niet aan, telefoongesprekken staan niet in het klant-volg-systeem en pas als je aangeeft zelf gesprekken opgenomen te hebben, neemt men je serieus. Pas als je aan de lijn gaat godverren wordt er geluisterd.

En als je zover heen bent, blijkt de redding nabij...

Nee, dan mijn nieuwe provider, Tiscali, geen wachtrijen voor de helpdesk, niks kastjes of muren...gewoon direct doorverbonden worden, adequate informatie en behulpzame mensen.. Wat een verademing. Als ze dit volhouden, blijf ik klant en stap ik nooit meer over!

Alhoewel dat via Tiscali waarschijnlijk ook probleemloos geregeld zou kunnen worden, want zij zeggen immers "overstappen doe je zo!"

Morgen mamma

Iedere woensdagavond heeft zo zijn charme, vandaag begon de avond lui voor de visie met een groot bord door mijn lief gebakken pizza. Niets is zo lekker als door een ander zelfgemaakte pizza. Artisjokken, salami, champignons, noem maar op... alles was daar! De visie was mij ook goed gezind met een leuke Fosterfilm en één van mijn twee kersverse katten besloot voor het eerst dat het vrouwtje de plek bij uitstek was om op in slaap te vallen.

Zo'n avond waarvan je denkt: beter dan dit wordt het nooit! En toch hè, het knaagt als je zo ongestoord kan hangen, nooit naar boven hoeft te rennen, gewoon je hele film in één rukt uit kan kijken (de reclameblokken niet meegerekend) en eigenlijk is het een beetje saai. Je hóórt tijdens zo'n film tenminste één keer billen af te vegen, tranen te poetsen, voor jan-met-de-korte-achternaam naar boven te hobbelen. Je hóórt de clou van de film te missen voor een glaasje water of een gevallen beest..

Morgen is het weer zover, dan ben ik weer mamma.
Mamma van de liefste zoon in de wereld.
Mamma die inwendig moppert als ze naar boven moet hobbelen nadat zoonlief vrolijk zijn "mamma, ik moet plassen" door het huis heeft gejubeld.
Mamma die godsgelukkig is als ze haar kind over zijn bolletje aait als hij weer lekker in zijn bed ligt. Mamma die het lekkerste wakker wordt als kind roept dat zijn oogjes open zijn.
Mamma die toch liever fulltime mamma en halftime werkert zou zijn...

Morgen!

Jammen

Jamsessies, het begon allemaal in september, tijdens een schoonfamilieweekend.

Terwijl ik altijd dacht dat je tijdens jamsessies muziek moest produceren, bleken zij daadwerkelijk jam te fabrieken.

Jawel van die zoete troep voor op je boterham. Fruit schoonmaken en in stukjes hakken, geleisuiker erbij en koken maar. Veel simpeler dan ik ooit had kunnen vermoeden en met heerlijke resultaten. Tom vond het helemaal het einde en heeft -natuurlijk- aardbeienjam gemaakt.

De muziek kwam later in een soort digitale jamsessie. Mijn ouders waren de 22ste september maar liefst 40 jaar getrouwd en in navolging van een goed idee eerder dit jaar, hebben we samen met alle vrienden en aan-verwanten een schitterende CD samengesteld.. iedereen droeg een nummer bij met eigen herinneringen. Jammen, maar dan na elkaar. Ook hier een goed resultaat.

Het toppunt heb ik afgelopen weekend mogen meemaken: MONSTERJAM. Niks jam, niks muziek!! Razende motoren en enorme auto's die de zwaartekracht tarten en levensgevaarlijke stunts uithalen. Tom was vorig jaar met zijn oom naar zo'n happening geweest en leefde er al een jaar naar toe. Jordy en mamma Monique mochten ook mee en zo kwam het dat wij zaterdagmorgen vroeg, wat zeg ik, heeeel vroeg, gevijven richting Arnhem afreisden.

Het feest begon met de PITparty: je zet een kudde auto's in een stadion, laat daar een serie ouders met kinderen en een enkele volwassen gek los, zet de bestuurders van die auto's klaar met een stift in de hand en iedereen amuseert zich. Monique heeft uren in rijen doorgebracht om handtekeningen voor Tom te scoren.

Jordy, Tom , Roos en ik slenterden tussen de massa mensen door, om zo af-en-toe in de buurt van een auto te komen, vooral herkenbaar aan een toenemende mensdichtheid..

Daarna buiten het stadion wat eten en drinken en vervolgens in de rij voor "ons vak". Bleken we toch schitterende plaatsen te hebben!! De show, waar ik niet direct naar uitkeek, was echt spectaculair en ik moet mijn zoon helemaal gelijk geven: jammende monsters zijn vetcool!!

Ik kijk nu al uit naar volgend jaar...