Ik maakte onlangs een rijtje van mensen in mijn directe omgeving die zijn overleden aan kanker.
- mijn beide opa's
- mijn oma
- Joop
- Corrie
- Rianne
- Gwen
- Gwen
- mijn tante
- Steven
Steven is vooralsnog hekkensluiter, hij overleed 19 januari dit jaar. De vader van een vriendje van Tom. Een jonge vent met een prachtig gezin: vrouw, zoon, dochter. Zo te zien zielsgelukkig met elkaar.
We wisten dat het een keer zo gebeuren, Steven had een hersentumor en kon niet meer beter worden. Toch bracht iedere chemo uitstel en hoop. Toen het telefoontje kwam schrok ik dus toch. Tom veel minder. Het bericht leek hem nauwelijks te raken. Hij speelde zijn hockey wedstrijd. Peste zijn moeder en ging in de middag met een vriend spelen. Maar zoals altijd was dat slechts zijn buitenkantje.'s Avonds kwam hij er op terug: Het was het stomste wat er die dag gebeurd was.
Bij het afscheid was het druk, zo druk als ik het nog nooit gezien heb bij een uitvaart. Ik huilde me suf. Monique hield zich goed, totdat Tom begon te huilen. Onze stoere zoon, die overal zo overheen lijkt te leven, vond het zó erg voor zijn vriend...
Daarna ging het leven voor ons gewoon verder. Tom vertelde af en toe over Thijs, maar al snel leek de hele droeve gebeurtenis vergeten. Totdat we gister op de radio het liedje "Mijn papa" van Kinderen voor Kinderen hoorden. Tom werd er stil van, luisterde er naar en zei tegen Sven: "dat is het liedje van de papa van Thijs, van toen hij dood ging. Daar moet ik altijd aan denken als ik het hoor."
Pas toen het afgelopen was, speelde hij vrolijk verder...
