Zin en onzin

Soms heeft Tom geen zin. Geen zin in school, geen zin in hockey, geen zin in spelletjes en zeker geen zin in zeurende moeders waar je van alles van moet.

Vanmiddag was zo'n moment. En alhoewel ik daar meestal prima mee om kan gaan en mijn schouders over op kan halen, was ik het nu heel heeeel erg zat. Vooral toen zoonlief ook nog aan kwam zetten met de mededeling dat hij bij mama Monique wél thuis mag blijven als hij niet naar school wil (ziet u het pak zout in mijn handen?!). 

Maar goed, mijn relativerend vermogen was opgebruikt, dus vroeg ik Tom waarom hij eigenlijk niet gewoon helemaal bij zijn andere moeder ging wonen? (foute vraag natuurlijk, maar dat realiseerde ik me uiteraard weer wat aan de late kant). Tom dacht er over na en zei toen dat hij dat niet wilde.

Op mijn vraag waarom eigenlijk niet, antwoordde hij met een klein stemmetje: "omdat het bij alle twee mijn mama's gezellig is..."

Moeder door de grond (schaam!), kind suf geknuffeld en de rest van de middag iedereen weer in een goed humeur en van goede zin.

De letter K

Gister hadden Tom en ik een heerlijke zondag. Hij omdat zijn beste vriend was blijven slapen en hij daarom de hele dag samen met Thijs in pyjama kon rondhangen. Beetje Lego-en, beetje trampoline springen en heel veel kletsen. Over van alles, maar ook over de zaken die voor negenjarige mannen belangrijk zijn: piemels en alles wat daarmee samenhangt.

Aan het eind van de dag vertrok Thijs weer naar zijn eigen huis - tot verdriet van Tom, die het wel prima vond zo met zijn drietjes. Dus zoonlief en ik deden boodschappen, vooral omdat we suiker nodig hadden. 's Middags bij de pannenkoeken hadden we een suikertekort geconstateerd, waardoor er geen suiker en kaneel gemaakt kon worden, dus dat moesten we even tackelen. En passant kochten we de avondmaaltijd en besloten we samen te gaan koken..

Hartstikke gezellig was dat, aan de keukentafel. Tom sneed de champignons, de lenteuien (en daar gaan je ogen ook van tranen) en een kipfiletje, terwijl ik de kip schoonmaakte en de sjalotjes en knof panklaar hakte. Onder tussen stond de radio lekker aan .. helemaal goed, vooral toen Robert Long langs kwam met zijn letter K (de letter K die staat voor kerk, de letter K die staat voor kroeg, de letter K die staat voor kut en kapitaal) Máma, ze zeggen KUT dat mag toch niet?! Om het daarna uit volle borst mee te zingen... Wat betekent kut eigenlijk mam? Vagina, jongen.. HUH, hihihi, dus kutwijf is eigenlijk vaginavrouw.... hihihi! We hebben ons alletwee slap gelachen en ik neem me voor om in mijn hoofd alleen nog maar "vaginavrouw!" te denken als ik weer eens zo'n monstertje tegen kom.

Vanmorgen aan het ontbijt bleek de songtekst te zijn blijven hangen. Na het eten zat Tom nog even met zijn DS te spelen en was Eef hevig geïnteresseerd. Op een gegeven moment zingt zoonlief vol enthousiasme "de letter K die staat voor kerk, de letter K die staat voor kroeg.." dus ik vul aan -om niet flauw te zijn- "de letter K die staat voor kut en kapitaal".

Kijkt Tom mij bestraffend aan en zegt: "MAMMA, dat zég je toch niet waar Eva bij is!"

Winter - sport

Roos is -net als haar hele familie- lelijk geïnfecteerd met het hardloopvirus. Nu was ik natuurlijk al stevig verkouden en dus bevattelijk, maar hardlopen was voor mij een brug te ver. Wándelen dat bleek ik wel te kunnen. Dus de pahahaaden op en de lahahaanen in, vooruit met flinken pasch. Een beetje conditie is immers nooit weg als je kind opgroeit en je hockeytrainer tegen-wil-en-dank bent.

Ik wandelde al snel in een bijna even hoog tempo als Roos hardliep en dat beviel me prima. Helaas, zoals bij veel zaken kwam ook hier al vrij vlot de klad in: discipline en ik, wij gaan slecht samen.

Dat slechte samengaan, is ook de oorzaak van mijn aanhoudend overgewicht. Eten is lekker, drinken ook en sporten dus iets wat me aanmerkelijk meer moeite kost. Het gevolg laat zich niet alleen raden, maar is ook bijzonder zichtbaar. En het leverde me problemen op.

Deze voorjaarsvakantie ging ik net als vorig jaar op wintersportvakantie met Tom, Monique, Maria en een kudde vrienden. En ik had beloofd dat ik zou gaan skiën. Vorig jaar had ik me daar nog vakkundig van weten te drukken onder het motto van te zwaar en dus slechte knieën, maar men had mij de belofte ontfrutselt dat ik het tussenliggende jaar zou benutten om af te vallen en mijn conditie op peil te brengen, zodat ik dit jaar geen enkel excuus meer zou hebben..

Zie daar mijn problemen. Een belofte breken is niet goed, maar je knieën verzwieberen ook niet. Ik heb dus toch maar voor het eerste gekozen, maar dat is me wel in gepeperd hoor. Voor mij dus dit jaar wel winter, maar weinig sport. Voor volgend jaar heb ik wijselijk niets toegezegd, maar als je me diep in mijn hart kijkt, wil ik eigenlijk wel graag leren skiën, man wat gaat dat hard!!!

Dus wat betekent dat??

Eh, tsja, ehm... minder eten? minder drinken?

JA, maar ook sport! Dit jaar nog, actie, tempo, in de benen: wandelen!!!!!

Hersens

Het nieuwe jaar is begonnen en volgens traditie ben ik verkouden. Niet een klein beetje verkouden, nee enorm snotverkouden. Ik blaf weer als een volwassen zeehond en mocht mij deze ronde zelfs verheugen in een heuse koorts.

Nu heeft dit terugkerend kwaaltje er al (mede) voor gezorgd dat ik ben gestopt met zingen, want ieder jaar een maand of drie niet mee kunnen oefenen is dermate storend voor je medekoorleden dat je ze dat niet aan wilt doen. Maar ook mijn werk leidt er onder. Niets zo vervelend als in onderhandelingen om de vijf tellen moeten hoesten of je neus snuiten. Het stoort, het leidt af en het komt daarmee het resultaat niet ten goede.

Tijd voor actie, tijd voor de KNO arts (want het OK-stempel van de longarts heb ik al binnen). Afgelopen dinsdag was het zover. Bij binnenkomst schudde de kalende grijsaard met koplamp me afwezig de hand. Informeerde naar de duur van de verkoudheid, vroeg of ik rookte, nam vervolgens zijn telefoon aan om uitgebreid (en aanmerkelijk vriendelijker dan hij tegen mij was) zijn collega te woord te staan, om mij vervolgens op een stoeltje te laten plaats nemen, waarna hij zonder enige aankondiging een gereedschapje mijn neus in propte.... toen ik aangaf het op prijs te stellen als hij me vooraf zou vertellen wat hij voornemens was te doen, keek hij verstoord en vertelde dat hij in mijn neus keek en dat dadelijk met een lampje zou gaan doen.

Inderdaad, twee tellen later ging er een slangetje met lampje mijn neus in en werd zover door gepropt dat het onprettig was. Dat meldde ik en werd slechts bevestigd door de arts in kwestie. Ik vroeg hem of hij ook kon zien of ik ergens "valse lucht" aanzoog en drukte me daarmee duidelijk niet goed of passend in het vakgebied uit, want de irritatie straalde werkelijk van mans' gezicht. Gelukkig heb ik geleerd om te benoemen wat ik zie, dus vroeg ik hem of de vraag wrevel bij hem opwekte. Dat was niet het geval, hij kon "valse lucht" niet plaatsen meldde hij en was ook duidelijk niet voornemens om daar verdere uitleg over te vragen.

Conclusie: neusontsteking, medicijnen en anders opereren. Ow opereren? Wat dan en waarom dan? Nou daar ging hij het nog niet over hebben nu, dat kwam tegen die tijd wel. Nee, echt niet, dat was nu niet nodig om te bespreken.

Ik gaf op...

Deze man was duidelijk geboren met een overmaat aan hersens. Had hij er minder gehad, was hij een briljant automonteur geweest.