Stress

Morgen komt de vloerenman. Eigenlijk is Mourad geen vloerenman, maar vloerenspecialist. En eigenaar van Allbeclean, een schoonmaakbedrijfje waar ik via internet tegen aan liep, nèt toen ik schoonmaaksterloos en wanhopig was.

Allbeclean, ik vond het een mooie toekomstvoorspelling en huurde ze in voor regulier schoonmaakwerk, voor een grote voorjaarsschoonmaak én voor mijn marmoleumvloer, die in theorie nog zeker 10 jaar langer mee zou moeten kunnen, maar die er in praktijk uitziet alsof er onherstelbare schade is toegebracht. Niks van aan, verzekerde Mourad me, toen hij vorige week de schade kwam opnemen. Dat komt helemaal goed. Schoonmaken, in de was zetten en NOOIT meer met blote voeten op lopen, of schoonmaken met allesreiniger... Die allesreiniger wist ik eigenlijk al, maar ik had nooit meer de moeite genomen om een goede dweilwas te kopen. Blote voeten, dat is wel een probleem.

Niets zo lekker als 's morgens op je blote pootjes naar beneden hobbelen en dan de warme vloer onder je zweetputtekes voelen. Ook heerlijk in de zomer, maar dan met een koude vloer... Ja dat begreep Mourad allemaal best, maar het probleem zat hem in dat zweet. Daar houd de vloer niet van. Daarvan slijt de waslaag in no time weg en zit je zo wéér met van die zwarte plekken.

Maar goed dat is van later zorg. Morgenochtend moet eerst de woonkamer, de keuken en de gang HE-LE-MAAL leeg geruimd worden. Inmiddels zie ik dat wel gebeuren, maar een uur geleden had ik geen idee waar ik zou aanvangen. God zij dank heb ik een boelkloedige buurvrouw, ze kwam, zag en begon met overwinnen.. eerst mijn stress en daarna mijn puinhopen. Met vereende krachten sjouwden we het aquarium op het aanrecht, maakte de drankkast leeg (nee: LEEG, niet op!) om daarna te constateren dat het ergste eigenlijk al gedaan was.

Morgen om 8 uur gaan we verder, dan moet de boel echt naar buiten. Dan moet er dus ook afdekzeil komen, zodat alles ook met de bui van 12 uur droog blijft en later op de middag weer gewoon naar binnen kan. Oh ja en de stereo moet los, en de koelkast leeg en... en.... en....

Ja hoor STRESS!!
Wat zal ik blij zijn als het zondag is..

Kindloos

Drie weken zonder kind duurden vroegen echt oneindig lang. Gelukkig zijn de tijden veranderd en zie ik zoonlief eigenlijk iedere week een paar keer. Toch, in de vakantieperiode reken ik er minder op.

Gisteren was daarom dubbel, nee wat zeg ik, DRIEdubbel leuk:

In plaats van één kind, sliepen er in ene drie koters in mijn huis. Renske en Lonneke logeerden samen met grootvader en grootmama bij tante Roos. En nu heeft tante Roos best een groot huis, maar weinig logeerkamers, dus wilde die een kamertje bij mij "huren". Het was alleen onduidelijk voor wie die extra kamer zou zijn, voor grootmama of voor de meisjes?

Die vraag werd beantwoord toen Tom hoorde dat zijn favoriete Meyboommeisjes bij Roos op visite waren en mogelijkerwijs bij zijn andere moeder zouden kunnen logeren. Tom wilde natuurlijk ook hier slapen (alle weekverdelingen ten spijt) en daarmee was de verdeling van slaapplaatsen een feit: grootmama sliep bij Roos en de meiden en Tom bij mij.

En zo kon het gebeuren dat ik dinsdag thuis kwam uit mijn werk, om drie bijzonder vrolijke kinderen in de badkuip aan te treffen. De hoeveelheid water buiten het bad, deed niet onder voor het volume erin en de lol schaterde de trap af. Er werd op één kamer geslapen, dat spreekt. Wat daardoor ook voor de hand lag, was dat er eigenlijk pas om middernacht geslapen werd (nadat Monique haar "boze-mama-stem" had gebruikt), met wat hazenslaapjes tussendoor als ze elkaar even vergaten wakker te houden.

Om 8 uur 's morgens hebben we bij Roos ontbeten, met een -het slaaptekort in aanmerking genomen- vrolijke en levendige kinderschaar. Daarna is er in ruime mate trampoline gesprongen, geWii-d en rond gerend, heb ik nog een aantal pogingen tot thuiswerken ondernomen, om uiteindelijk samen met Roos eerst grootmama en de meisjes uit te zwaaien en daarna mama Monique en Tom gedag te wuiven.

Gelukkig waren Roos, Eva en ik uitgenodigd om bij Monique en Tom te komen eten, want na zo'n klein feestje is mijn huis opeens wel heel groot en stil hoor..

Tom kijkt trouwens al uit naar komende zaterdag, want dan komen Renske en Lonneke ook bij hun tante spelen. Dus vakantieperiode of niet, zaterdag is het weer gezellig druk..

Stepping up!

De één na laatste schooldag was bijzonder dit jaar:

het was Tom zijn overstepdag.

Oversteppen is een prachtige traditie op Tom's school. Het wil namelijk, dat de onderbouw (groep 0 tot en met 4) letterlijk onder in het gebouw huist en de bovenbouw (groep 5 en hoger) de bovenste etage van het pand beslaat.

Om de overgang van onderbouw naar bovenbouw vorm te geven, steppen alle kinderen die naar de bovenbouw gaan om beurten de hele gang van de school door -die natuurlijk bomvol staat met alle klasgenootjes uit de onderbouw EN alle ouders en/of grootouders die de naam van de stepper scanderen- om uiteindelijk bij de trap uit te komen en daar al zwaaiend omhoog te klimmen naar de bovenbouw.

Tom hikte al weken aan tegen zijn oversteppen. Niet omdat hij niet kan steppen (geen idee wanneer hij dat geleerd heeft trouwens), ook niet omdat hij het nivo niet aankan, nee simpelweg omdat je in de bovenbouw veel harder moet werken en veel minder mag spelen. En dát ziet hij helemaal niet zitten. Hard werken is niet leuk, spelen wel.

(foto door Tjitske Sluis)

Gelukkig won op de dag zelf de spanning en de feestelijke situatie het van zijn weerzin tegen arbeid. Hij stepte dat het een lieve lust was en zijn moeder hield met veel moeite haar tranen binnen. Mamma Monique, Roos en oma hadden gelukkig minder last van de emotie.

Nadat alle kinderen langs gesjeesd waren, mochten ouders

boven een kijkje nemen in het nieuwe lokaal van hun kind.

Tom komt in "geel" en wordt een "IJsvogel" (daar waar hij voorheen een blauwe Graspieper was).

Zijn nieuwe juf was helaas ziek, dus die hebben we nog niet gezien. Dat had tevens tot gevolg dat zoonlief samen met drie andere kinderen wat verloren in het gele lokaal hing, daar waar de rest van de oversteppers aan het kringgesprek in de nieuwe klas deelnamen. In eerste instantie waren we natuurlijk wat verontwaardigd, maar later begrepen we dat het de bedoeling was dat alle IJsvogels-to-be zich in het rode lokaal vervoegden. Waarschijnlijk was onze man dat door de spanning even vergeten..

Als het om juf Taniya gaat hoopt Tom dat ze heel lief is, wij hopen dat ze heel streng is. Het beste is als we allebei een beetje krijgen waar we op hopen.

Omdat zo'n eenmalige gebeurtenis toch wel heel bijzonder is, kreeg Tom een toepasselijk kadootje van me.. een trendy alu-step. Mijn verwachting was dat hij dat thuis leuk zou vinden, maar zich er verder niet mee zou vertonen.. steppen is immers voor kleintjes?

Maar niks was minder waar, de dag na het oversteppen was de laatste schooldag en dus speelgoeddag: de DS ging mee, maar zijn step ook en op alle foto's van die dag heeft hij zijn step stevig in de knuisten.