Romantiek?

Het kan snel gaan in de wereld.

Schreef ik eerder deze week dat Tom zichzelf te jong vond voor verkering, gistermiddag begreep ik dat hij toch voor de bijl was gegaan. En vandaag resulteerde dat al in een heus kado van zijn nieuwe vriendinnetje: hij heeft een hele mooi plastic dinosaurus van haar gehad.

Met de moeder van het betreffende meisje heb ik nog even staan kletsen -een mens moet zijn aanstaande schoonfamilie kennen nietwaar?- en het bleek dat Nikki echt een week verdrietig is geweest om Toms eerdere weigering. Gelukkig kon haar vader haar troosten met de mededeling dat Nikki's moeder óók nee had gezegd in eerste instantie en het toen toch nog allemaal goed kwam.. l'Histoire se repète! Ze vroeg ook of Tom de brief nog had, die haar dochter een maand geleden aan hem had geschreven..

Van het bestaan van de brief was ik op de hoogte, van het lot van het epistel ook. Tom vertelde een maandje terug nonchalant dat hij een brief van Nikki had gehad.. OW leuk riepen zijn moeders in koor (toevallig beiden aanwezig op dees heugelijke dag), mogen we hem lezen??
En wat zei onze Don Juan??? Neeeej, die heb ik weggegooid hoor!

Zijn eerste liefdesbrief lag op de bodem van de prullenbak, op het gebied van romantiek moeten we hem dus duidelijk nog bijscholen..

(het moet overigens een hele mooie brief geweest zijn, mama Niki vond het jammer dat ze er geen kopietje van hadden gedraaid... en wij betreurden dat ook!)

Verstandig

Mijn huwelijk was niet direct een succes te noemen. Nadat we toch al zo'n 4 jaar samenwoonden, moest er getrouwd worden. Of ik dat nu wilde of zij, weet ik niet eens meer. Het zou best eens mijn overromantische wens geweest kunnen zijn. In elk geval stapte ik in het huwelijksbootje en dobberde wat rond...

Na het trouwen mag je gehoor geven aan je kinderwens en dat deden we, mijn kinderwens eigenlijk, maar zij werd zwanger (gelukkig). Bijna drie jaar na ons trouwen werd onze prachtige zoon geboren. Nog een jaar verder zetten wij ons huwelijk, wat eigenlijk een partnerregistratie was, om in een écht huwelijk en een half jaar daarop gingen we uit elkaar. Tom was toen anderhalf.

We zijn er van overtuigd dat hij niets heeft meegekregen van wat er zich boven zijn hoofdje afspeelde, vooral omdat we al die tijd geprobeerd hebben om hem buiten schot te houden.
Toch twijfelde ik van de week aan het succes van al die inspanningen. Tijdens de maaltijd spraken we over trouwen, kinderen krijgen en aanverwante zaken..

Zoonlief vond het raar dat twee mannen of twee vrouwen ook konden trouwen... dat is raar! Waarom? Nou gewoon (tjemig moeder, dat snap je toch zelf ook wel! straalde hij uit)!!!

Moeder snapte er niets van en dacht terug aan de zomervakantie, waarin we het boek met seksuele voorlichting hadden bekeken. Leuk boekje met veel aandacht voor de softe kant van seks: verliefd worden. In dat boek worden de verschillende relatievormen bekeken en ook toen begreep Tom er geen hout van dat meisjes ook op meisjes verliefd zouden kunnen worden. Dat zijn beide moeders een vriendin hebben en zijn pa een vriendje, kwam niet bij hem op...

Zo ook deze keer. Toen ik hem vrolijk uitlegde dat mama en ik toch ook getrouwd waren geweest, keek Tom even op en zei toen "dat is anders" en daarmee was voor hem de kous af.

Vanmorgen had ik het er op school over met de moeder van een van Toms beste vrienden. Ze moest er erg om lachen, want voor Thijs is een homohuwelijk of een verliefdheid tussen twee vrouwen geen enkel punt: "Tom heeft toch ook twee mama's?!" Verder vertelde ze me dat haar zoon sinds korte tijd officieel "verkering" heeft en dat ze gehoord had dat Tom "nee" had gezegd toen hij werd gevraagd door een ander meisje. Niki is helemaal verdrietig zei ze.

Tsja, dat was geen nieuws voor me, eerder al had Tom verteld dat het meisje dat hij ont-zet-tend leuk vind, verkering aan hem had gevraagd. En ook dat hij "nee" had geantwoord.

Nee mamma, daar ben ik toch nog veeeel te jong voor?! zei mijn wijze zoon van 8.

Ik kon een grinnik bijna niet onderdrukken, mijn kind is verstandiger dan ikzelf, als het om relaties gaat!

Sociale handicap?

Tom heeft een sociaal leven waar je Ú tegen zegt tegenwoordig...

Het begon afgelopen vrijdag toen hij eindelijk bij Finn kon spelen, die afspraak zat al zeker twee weken in de pen, maar het kwam er niet zo van. Tot deze vrijdag dus.

Op zaterdag kwam Jordy spelen en bleef logeren. Zelf was ik in de ochtend Maria aan het helpen verhuizen, maar brak dat voortijdig af, waarna ik kon genieten van twee toch al grote mannen die in en om het huis rommelden. In de middag moest Jordy een voetbalwedstrijd spelen, waarvoor zijn moeder hem kwam ophalen. Tom en ik gingen de tweede helft kijken en konden zo zien hoe Jordy's team een prachtige 1-0 voorsprong zag verdampen tot een 2-2 gelijkspel, wat gezien de spelverhouding nog steeds een uitstekende prestatie genoemd mag worden. Thuis ging het vuur in de BBQ en na het eten speelden de mannen buiten tot het begon te schemeren. Daarna hadden we een filmavond en keken Marmaduke (afrader!) de mannen lachten zich slap, aten popcorn en dronken cola, Roos en ik keken wat sip en hielden het bij een kopje thee.. werkelijk wat een baggerfilm was dat! Om 23:00 uur was het toch echt de hoogste tijd en vertrok het volk naar de logeerkamer, waar ze samen in het grote bed konden slapen..

De zondag was een voortzetting van de zaterdag en erg gezellig (ook daar ben ik overigens wat uurtjes er tussenuit gepiept om mijn lief te helpen)..

De maandag is er in mijn hoofd even tussenuit gepiept, het zou zomaar kunnen dat Tom die dag zowaar geen vriendjes mee naar huis nam.

Dinsdag pasten oma en opa op en kwam Barend spelen, de heren produceerden allebei een keurige tekening voor de meester-en-juffendag

Woensdag is hockeydag en hockey betekent Thijs. Dat was dus weer dikke pret, mannen van school opvissen om laten kleden, uurtje hockey (mooi!! mamma doet even boodschappen) en daarna naar huis (maar eerst even de boodschappen doen die mamma is vergeten) om daar de rest van de middag te spelen. Thijs kon wel blijven eten vonden ze, want BBQ is natuurlijk wel erg verleidelijk. Dat vond Thijs' mamma ook... dus ook ouders en zusje uitgenodigd en zo dus met zijn alle vlees verbrand. Knus. En toch ook wel lekker, ja. Toen Thijs en family huiswaarts keerden, piepte Tom dat hij met ze mee wilde. Dat mocht, dus in een noodtempo samen zijn logeerspullen bijeen gegraaid..

Op de trap naar beneden vroeg Tom me bloedserieus: "Mamma, vind je het héél erg, dat ik een nachtje niet thuis slaap??" Kussen kon ik hem! En uiteraard antwoorde mamma dat ze hem enorm zou missen, maar het helemaal niet erg vond: uit logeren gaan is leuk!!!! Lekker doen hoor. Heb ik hem gemist? Ja natuurlijk, maar ik heb het opgelost door met Monique het casino in te gaan, waar ik de hele avond lol had voor 5 euro (zo bleek achteraf) .

Donderdag liepen we van school naar de auto, toen iemand op een fiets aan kwam rijden en Tom vroeg of hij wilde spelen. Dus die middag speelde Tom bij Bas. Hij had het ook daar erg naar zijn zin en kwam terug met een blauwe wang (want een blauw oog zit hoger). Isa had wat lomp rond gemarcheerd en en passant zoonlief een trap tegen het hoofd verkocht... het ziet er indrukwekkend uit. Alsof hij een heuse vechtersbaas is.

Vandaag eindigde 'mijn' week met visjes eten na schooltijd (op vrijdag staat hier de visboer met de lekkerste kibbeling) en onderwijl Rapunsel kijken (AANRADER!!) We hebben er alletwee van genoten. Ik ook omdat Tom zo ontzettend klef was (ja hoor ik ben lief!) Om 14:00 uur liep de film af en de school uit. Dat wil zeggen de bovenbouw, waar Dante in groep 5 zit. Op naar Dante dus om te spelen... prima, vond ook Dantes mamma. Om half 6 heb ik kind weer opgevist om samen zijn speelgoed voor komende week thuis op te halen en daarna hebben we zijn andere moeder opgevist, die ons trakteerde op een heerlijk maaltje grieks buiten de deur. Om negen uur zoonlief naar bed gebracht en nog een kopje uitgeputte-mamma-hangt-op-de-bank-thee gedronken om vervolgens huiswaarts te keren.

Als ik dan zo'n week overzie denk ik: enig kind, hmhm die worden toch altijd een beetje sociaal gehandicapt, toch?