Herstel

Al vier weken ben ik nu aan het sukkelen. Weinig lucht in de longetjes, een blaf waar een volwassen zeehond jaloers op zou zijn en een stem waar Janis Joplin niet aan kan tippen (had ik die whisky ook maar gedronken!) Kortom, ik ben overmatig verkouden.

Omdat je altijd baas bóven baas hebt, bedacht Monique (die ook wel wat hoestte, maar aanmerkelijk minder dramatisch) dat ze tijdens het hond uitlaten best een slippertje kon maken. En dat deed ze, letterlijk. Wat we altijd al dachten werd bewezen... ze is WEL op haar achterhoofd gevallen ;-)

Op een hele lelijke manier, want wat ook werd bewezen was dat er wel degelijk hersens in haar hoofd wonen. Die werden door de val zwaar geschud. Monique moest dus rustig aan doen. Jaja, da's net zoiets als tegen een vis zeggen dat ie beter even niet kan zwemmen, maar de dreiging van eeuwig durende hoofdpijn hielp. Ze doet kalm aan en nu na anderhalve week gaat het al een stuk beter.

Zoonlief bewees dat herstel volledig samenhangt met leeftijd. Daar waar zijn moeders weken sukkelen, zag zoonlief kans om op vrijdag heel ziek te worden (39,8 koorts, overgeven, hangerig, niet eten... nu ja, alles wat bij een goede griep hoort), dat zaterdag nog vol enthousiasme voort te zetten, om vervolgens op zondag volkomen herstelt te zijn, met een vriendje te spelen en naast pannenkoeken ook een groot bord salade te verorberen.

Ik wil niet beter worden, ik wil jonger worden!

Das nou jammer!

Ja ja, sinds 13 november is het zover. Tom en ik hebben een buurmeisje, Eva. Ze is klein, ze is schattig én ze is een baby.

Dat betekent dus slapen tot het saai wordt, flessen vol melk en even veel luiers vol poep, maar bovenal huilen, huilen, huilen... En heel soms ben ik dat dan een beetje zat en verzucht ik dat ze nu wel weer even stil mag zijn.

Zo'n zucht ontsnapte mij ook op de vrijdag voor het Sinterklaasweekend. Eva weigerde het leven leuk te vinden en bleef maar huilen. Tom zat op de bank naast me te DS-en en was het hartgrondig met me eens. Met een grijnsje keek hij naar me op en zei: het is vrijdag, das nou jammer mam, maar weet je waar ik dadelijk ben?? Het leedvermaak droop van zijn gezicht en zijn wisseldag was duidelijk nog leuker dan anders.

DAT vond Roos ook. Want uit de keuken klonk een hartelijk gelach en de opmerking "ja Yolan, bedenk maar waar Tom dadelijk is!!"

Het kwartje viel bedroevend langzaam, maar wie het laatst lacht heeft overduidelijk het meeste lol.. Tom ging dat weekend met Roos en Eva mee naar grootvader en grootmama....