Zie ginds komt..

Het grote graaien is weer begonnen. Sinterklaas is in Nederland aangekomen en het lijkt wel of de kinderreclame is verdubbelt... de meest onzinnige zooi vliegt over de buis en zoonlief heeft maar één reactie: die wil ik óók!! Mamma heeft overigens ook maar één antwoord: "zet maar op je verlanglijst lieverd."

Het verlanglijstritueel moet nog wel uitgevoerd worden. We doen dat nu al twee jaar op een bijzonder effectieve wijze. Eerst sparen wij alle speelgoedreclameboeken waar we de hand op kunnen leggen op, om die dan op een mooie middag aan Tom te geven. Samen met een schaar (een echte) en een A0 vel papier dat ingespoten is met lijm. Tom knipt dan alles uit wat hij graag zou krijgen van de Goedheiligman en plakt dat op het vel papier. De maat van het papier is de enige beperking van zijn hebberigheid.

Als die klus geklaard is, vragen we hem om een top tien te omcirkelen, zodat Sint een goed idee heeft wat belangrijk is. Want je krijgt natuurlijk nooit alles wat op je lijstje staat, Sint moet ook kadootjes aan ándere kinderen kunnen geven... Dat laatste blijft lastig te bevatten, immers als Sint zo rijk is dat hij alle kinderen kadootjes kan geven, ieder jaar weer, dan wil het er maar slecht in dat juist die DS te duur voor hem is.

2008 was overigens een bijzonder Sint-jaar, de goede grijsaard kwam in persoon op visite en had dat van te voren aangekondigd in een brief. Dus Tom en ik hebben zijn schoolvriendjes uitgenodigd om dat festijn mee te maken.

Op de dag voor Sints verjaardag haalde ik een serie opgewonden jongentjes uit school, om thuis eerst maar eens pepernoten te gaan bakken. Had ik in de planning nog verwacht wel een uurtje zoet te zijn met de mannen, de werkelijkheid pakte anders uit. Na 15 minuten slecht kneden en hompen van pepernoten producerend had Chiel het wel gehad, hij wilde spelen. En luttele minuten na hem hielden achtereenvolgens Tom, Tim en daarna ook Thijs het voor gezien. Gelukkig kon het volk zichzelf prima vermaken en speelden ze dat het een lieve lust was.

Nadat de mannen pannenkoeken hadden gegeten en de mamma's waren aangeschoven, was het dan zover: SINTERKLAAS belde aan...
Wat een feest. De Sint wist over alle kinderen iets persoonlijks te vertellen, had precies de goede kadootjes uitgezocht en zijn twee pieten waren grappig en strooiden met pepernoten, die ze zelf minder lekker vonden dan die van de jongens.. (je kan jokken of je kan het niet, zeg maar!). Kortom een succes!

Tom lag die avond laat in bed, want nadat iedereen naar huis was gegaan, kwamen opa en oma én tante Ellen en oom Willem ook nog op visite. Niet voor niets, want Sinterklaas bleek nog een zak met kadootjes achter gelaten te hebben. Die moesten natuurlijk eerst uitgepakt worden. De dag erna was een schooldag en is hij ook braaf naar school geweest. 's Avonds een vent, 's morgens een vent.

Het heeft een paar weken geduurd voordat het "wil ik ook" weer opklonk voor de TV en dankzij mamma's standaard antwoord, werd dat snel vervangen door: "maar wanneer bén ik dan jarig mamma?" En dat duurt gelukkig nog een paar maanden!!

Huizen, hotels en campings

Drie weken zonder kind duren altijd langer dan drie weken mét kind. Ook deze zomervakantie is daar geen uitzondering op. Zelfs niet nu er thuis ook de nodige comotie is. De maat der dingen blijkt toch keer op keer 5 jaar te zijn.

Eindelijk was het zo ver. Vrijdag kwam hij thuis en maandag reden we de camping in Creuse binnen. Een blote billencamping natuurlijk, want in Frankrijk is het altijd zonnig en warm. Behalve deze twee weken dan. De tent stond bijna, toen de bui losbarste. Het regende pijpenstelen en als het bij vlagen even droog werd, bleek het nog steeds veel te koud te zijn om het zwembad in te duiken, laat staan om vrolijk bloot te lopen. Tom was teleurgesteld.

Dat ging over toen we in de bar een kast met spelletjes ontdekte en hij Monopoly uitkoos. Fantastisch spel, vond onze kleine man, die overigens opmerkelijk goed kan rekenen met tien- en honderdtallen. We speelden het tot het ons de neus uitkwam en dat bleek na vier dagen, twee keer per dag spelen, echt het geval te zijn. Dus na het raadplegen van de buienrader op internet en het constateren van slecht weer voor de weken die nog zouden volgen, besloten we om huiswaarts te keren. Tom blij, want weer een Wii. Wij blij, want geen Monopoly.

FOUT! We hadden buiten zijn grootouders gerekend. Zodra we thuiskwamen en zij kleinzoonlief weer in de armen konden sluiten, bleken ze een kadootje voor hem gekocht te hebben... We hebben dus ook de laatste vakantieweek doorgebracht met het spelen van Toms favoriete spel en waren bijna blij toen we het mee konden geven naar zijn andere mamma..

Volgend jaar wil ik weer kamperen, zonder huizen en hotels!

En toen was het vakantie

Mamma, hoeveel dagen moet ik nog naar school?

Het is maandag en Tom heeft geen zin. Dat krijg je na een leuk weekend, dan wil je dat het voortduurt en heb je geen barst zin in de wekelijkse verplichtingen. Ik ben het hartgrondig met hem eens, ook ik snak naar vakantie. Lekker met zoon en vrouw de hort op, verstand op nul, tent in Frankrijk, zwemmen en lezen op de camping. En net als mijn zoon, tel ook ik de dagen af.

Hij heeft mazzel, het is zijn laatste week. Aanstaande vrijdag is het "speelgoeddag" op school en mag iedereen zijn favoriete speelgoed mee de klas in nemen en daarna krijgt hij zes hele weken vakantie. Daar kunnen die drie schamele weekjes van zijn moeder niet aan tippen.

Vrijdagmiddag eten we onze traditionele kibbeling, sinds kort alletwee met knoflooksaus. Het feit dat Thijs dat ook lekker vond, heeft hem er van overtuigd dat het echt eetbaar is. En zo gaan we twee uur later al stinkend op pad naar zijn andere moeder.

Ik drink er een borrel, Tom is gelukkig en speelt met zijn buurkids. Hij heeft vakantie. Drie weken met zijn ene mamma en drie weken met zijn andere mamma. Luxe!

Hoeveel dagen moet ik nog?

Mac Donalds-partijtjes

Vroegah, toen ik klein was, deden we spelletjes met mijn partijtje. Zakdoekje leggen, koek happen en meer van die oud-Hollandse zaken. Altijd leuk en met lekker veel snoep! Ik heb er heel goede herinneringen aan..

Misschien is dat de reden dat ik me al jaren verheug op hetmoment dat Tom zijn eerste kinderfeestje zal vieren. En waarschijnlijk komt het ook door mijn eigen feestjes, dat ik het allerliefste zo'n partijtje wilde creeëren met spelletjes en frietjes toe. Tom had daar echter heel andere ideeën over. Hij wilde bowlen en zijn andere mamma vond het goed. Ik ging schoorvoetend akkoord en voelde me afglijden richting de zwembaden- en MacDonald-partijtjes en was daar helemaal niet blij mee. Kind daarentegen leek uitzonderlijk gelukkig en daar gaat het uiteindelijk om, dacht ik moedig.

Afgelopen zaterdag was het zover. Zoonlief had 7 vriendjes uitgenodigd (dat krijg je met twee huizen én een school). Dus zaterdagmiddag om 2 uur arriveerden er twee meiden en vijf jongentjes bij het huis van mijn ex. Wij hadden er zin in, de taart stond klaar en om half 4 zouden we richting de bowlingbaan afreizen. In de resterende anderhalf uur hadden we bedacht dat er gezongen zou worden, kadootjes uitgepakt gingen raken en er taart genasht moest worden, daar zouden we die tijd vast wel mee vullen.

We vergisten ons. Binnen 30 minuten was het geplande programma al voorbij. Zingen duurt niet lang, pakjes scheur je open en taart is maar per half stuk lekker. De meiden gingen samen in een hoekje zitten en speelden heerlijk, maar die zes jongetjes he..
...die stuiterden werkelijk door de kamer. Onvermoeibaar werd er gevochten, gegild, gedanst... gelukkig kon er Chipz! opgezet worden, dat scheelde iets en bracht tijdelijk structuur. Maar na 10 minuten was ook dat effect weer zoek...

De tuin in dus. Zoonlief flitste als eerste van de glijbaan en door de plas water aan het uiteinde. Droge broek aan, baan afgedroogt, ruzietjes gesust, kinderen opgeraapt, ter verantwoording geroepen, samen gefrisbee-d en heel, heel veel gelachen.

Het werd half vier en tegen alle verwachtingen in was ik blij. We mochten naar de bowling, naar een baan met beperkte ruimte om te springen en gillen. Naar een plek waar er iets was om op te focussen, waar die mannen al hun energie kwijt konden. Heerlijk!

Daarna frietjes eten (jaja, toch nog een soort van traditioneel) en de meute naar huis gebracht, om vervolgens een in-tevreden zoon in bed te stoppen en zelf voor dood op de bank te vallen. Het was leuk!!

Volgend jaar wil ik wéér ergens heen.

Muis

Toen mijn lief een aantal jaar geleden voet over de drempel zette, vond Tom dat maar niks. Zijn mamma was niet om te delen, die was voor de heb! Toch bracht Roos hem iets goeds: Muis verhuisde met haar mee.

Muis leefde gelukkig in Toms kamer, maar besloot op een dag dat hij Roos miste en vertrok. Toms verdriet was veel groter dan verwacht en gelukkig kon ook muis niet goed zonder zoonlief, dus op een mooie avond,toen we net de trap op wilden lopen op weg naar dromenland, krabbelde er iets aan onze voordeur... Tom deed open en vond daar muis op de stoep. Zijn geluk was oneindig en muis beloofde met de poot op het hart, dat hij nooooit meer weg zou lopen.

Samen met zijn beste vriendje beleefd zoonlief de mooiste avonturen, zo kamperen we nu al ochtenden lang op een camping. Compleet met zwembad en bijbehorend bommetje, wordt ik elke morgen door Tom en muis natgespetterd en platgesprongen in mijn eigen bed.

Sinds kort mag muis ook af en toe mee naar beneden. Tom moet dan wel extra goed op hem passen, want voor je het weet ziet Poemba, een van onze katten, een lekker hapje in hem. Muis vind het ook maar zozo-lala, want eigenlijk veel te eng.

Eergisteren bedacht Tom een prima verstopplekje voor muis, hij mocht beneden onder een kussen in het mandje van de Wii-motes liggen wachten tot Tom weer uit school zou komen. Muis wachte en wachte...want Tom kwam wel uit school, maar had een vriendje te spelen meegebracht en muis vergeten...

...tot hij daarnet huilend wakker werd:
MUIS WAS WEG en hij wilde naar muis toe!! Misschien was ie wel opgegeten, of weer weggelopen. Onmetelijk was zijn verdriet. Natuurlijk viel het mee. Muis was al lang weer naar boven geklauterd en dook meteen Toms bed in. Een dikke knuffel, tranen drogen, Muis in zijn armen en lekker slapen.

Mamma delen, dat lukt inmiddels wel, maar Muis missen is nog steeds een brug te ver!

Feestje

"Dan mag je niet op mijn feestje komen!!!" Mijn zoon kijkt me verongelijkt aan. Dat tweede snoepje had hij namelijk best willen opeten, maar het mag niet van zijn mamma. Mamma's zijn stóm en stommerds wil je natuurlijk niet op je feestje, dat spreekt.

Het feestje is de succesvolle opvolger van "de beste vriend". Want nog geen maand geleden onderhandelde Tom over vriendschappen dat het een lieve lust was. Als zijn beste vriend met de treinbaan wilde spelen en hij zijn zinnen op lego had gezet, dan bestond de eerste fase van overhalen uit goede voorstellen en lichte dwang en indien het gewenste gevolg uitbleef, stapte zoonlief over op grove chantage: "als jij niet met mij met lego komt spelen, ben je mijn beste vriend niet meer". Aangezien ik vond dat ik hem toch de waarde van vrienden moet bijbrengen, heb ik er een stokje voor gestoken en hem uitgelegd dat vrienden belangrijk zijn. Te belangrijk om opzij te zetten voor een middagje legospelen...

Het leek te zijn geland, tot de verjaardagsfeestjes op school hun intrede deden. Veel praktischer in de chantage, want ook kinderen die toch al weten dat ze je beste vriend nooit zullen worden, zijn gevoelig voor uitnodigingen voor zulke festijnen. En ach, als zoiets op school goed werkt, waarom zou mamma dan niet reageren?

Mamma haalde haar schouders op en vertelde dat háár feestje anders wel het eerst volgende feestje zou zijn en dat gaf te denken: "Mamma, als ik op jou feestje mag komen, mag jij ook op het mijne komen."

Over dat snoepje hebben we het niet meer gehad.

Stom!

School is niet leuk. Hoe vrolijk hij 's morgens ook naar binnen huppelt en hoe enthousiast hij 's middags ook naar buiten raced, op de vraag of het leuk was op school is maar één antwoord mogelijk: "School is niet leuk." Nu ja, das een jokje... er zijn twee antwoorden mogelijk: "kweetniet" is ook een veel voorkomende reactie, maar mag dan weer worden uitgelegd als "school is niet leuk".

In het begin, toen huppelen nog wat meer op tegenstribbelen leek, maakte ik me er zorgen over, dat niet leuk zijn van school. Zouden we wel de goede school gekozen hebben voor dit kind?? Het nieuwe leren, een bijzonder vrije vorm van onderwijs waarbij een kind uiteindelijk verantwoordelijk word voor zijn eigen leerproces (klinkt mooi hè?!) is echt fan-tas-tisch in mijn ogen, je leert waar je zin in hebt, als je uiteindelijk maar alles kan, wat je moet kunnen. Veel efficienter leren dus, want interesse is immers de helft van het werk?! Maar goed, stribbelen werd huppelen en de zorgen verdwenen..

Inmiddels is zijn antwoord wat veranderd. Als ik hem vraag wat hij vandaag gedaan heeft op school, dan is de reactie dat hij "niet aan aanbod heeft meegedaan, want dat is stom". Aanbod, das op deze school eigenlijk les. Iedere dag is er verschillend aanbod en kan je kiezen wat je wilt leren. Jongere kinderen zijn daar nog niet toe verplicht, maar worden wel sterk aangemoedigd. Zoonlief weigert categorisch.

En terug is het gevoel: is dit wel de goede school? Wat nou als hij vreselijk gaat achterlopen omdat het STOM is? Wat nou als hij straks op zijn tiende nog niet kan lezen of schrijven?? "Ik wil niet leren schrijven, dat is stom!" Met zijn vier jaar weet hij dat in ieder geval zeer helder in zijn moeders hoofd te graveren... en ma? Die piekert verder..

Gisteren na een verjaarsvisite bij mijn schoonfamilie, besloot mijn zoon dat het tijd was om iedereen die hij lief vind uit te nodigen voor zijn eigen verjaardag. Dus haalde ik de schilderspullen uit de kast, want sinds vorig jaar is het traditie dat zijn verjaardagsuitnodiging bestaat uit een door hem zelf gemaakt schilderij, dat we dan weer fotograferen en laten afdrukken.

Kwasten, palet, de goede kleuren en aan de slag: het eerste wat op het doek verscheen was een hele grote vijf, daarna zijn eigen naam en vervolgens (met behulp van een spiekbriefje) de namen van alle kinderen die hij die dag gezien had en ook op zijn feestje wilde tegenkomen. Met z'n tong uit zijn mond van inspanning kregen alle moeilijke letters vorm, soms van links naar rechts, soms in onnavolgbare volgorde en heel af en toe een ietwat vrije vorm, het werd een schitterend doek!!

Stom hè, die zorgen...