Agenda's

1 nov 2007, 16:41

Mijn agenda is een terugkerende bron van ellende. En dat ook nog in verschillende vormen. Het varieert van kwijt, tot lege batterijen, tot verdwenen afspraken en overmatige vulling aan toe. Gek werd ik er van.

Dat schreeuwde om maatregelen, drastische maatregelen wel te verstaan. Dus om te beginnen gooide ik mijn ouwe trouwe Psion aan de kant en besloot om vanaf heden alleen nog direct in de laptopagenda te werken. Nooit meer synchronisatieproblemen: niet werkende compu's of stomweg vergeten, neee altijd een up-to-date agenda en ook precies één up-to-date agenda. Het leek me een luxe.

Na een halve dag bleek ook dit niet ideaal, want weet je wel hoe lang het duurt voordat een bedrijfslaptop is opgestart. Ik heb het getimed, na precies 2 en een halve minuut heb je beeld en na bijna 3 en een halve minuut is je agenda bruikbaar...en ach, wat is nu drie en een halve minuut op een mensenleven niet waar? Helemaal niks toch?

Weer fout! Die drie en een halve minuten duren een eeuwigheid als er 6 mensen vragend jouw kant opkijken om te horen of ook jij op die dinsdag van de partij kan zijn, of als je net tegen de andere kant van de telefoonlijn hebt gezegd dat je het éven in je agenda zal nakijken... Kortom een laptopagenda is ongeschikt voor dagelijks gebruik.Wat mij wanhopig terugwerpt op de vraag:
WAT DAN?

Een oplossing heb ik nog niet, maar het zou me niks verbazen als ik volgend jaar maar weer terugstap naar de bijzonder ouderwetse en bijna niet meer kunnende papieren editie van de Ipaq, de succesagenda.

Das waarschijnlijk succes verzekerd.

Overstappen doe je zo!

Het klinkt absurd eenvoudig. Je meldt je aan bij je nieuwe provider, print een brief uit en stuurt die aan je oude provider. Een kind kan de was doen, ook op internet.

Niets bleek minder waar. Misschien kwam het omdat mijn oude provider en ik een lange geschiedenis hebben, wellicht heeft het er mee van doen dat de helpdesk van mijn oude provider in de top 5 van klachtengenerators staat en het zou ook nog zo kunnen zijn dat ik daadwerkelijk blond ben geworden, maar hoe het ook zij, overstappen is niet zo simpel.

Overstappen doe je door heeel veel ruzie te maken met helpdeskmedewerkers, door van het kastje naar de muur te wandelen, door zwaar gefrustreerd een brief te schrijven waarin je de meest verschrikkelijke juridische dreigementen uit en door er in te geloven dat het NOOIT meer goed komt, je nooit meer op internet zult kunnen en waarschijnlijk je hele leven geen mail meer zal lezen (laat staan dat je nog een blogje zal tikken).

Planet Internet. Ik was er klant toen ze PiNet heten, we fuseerden en werden WorldAcces en uiteindelijk kwam mijn provider weer terug op honk en ging weer Planet Internet heten. Ja wij gaan ver terug, mijn oude provider en ik. Vroeger toen PiNet klein was, hechte ze veel waarde aan trouwe klanten, we kregen korting en werden gewaardeerd.

Inmiddels hecht Planet veel meer aan nieuwe klanten, die krijgen korting en worden gewaardeerd. Dat zat me niet lekker. Tel daarbij op het feit dat mijn lief haar abonnement maar niet opgezegd leek te krijgen en mijn ervaringen met een ongeïnteresseerde helpdesk en je hebt de perfecte mix voor opzeggen. En dat blijkt een probleem: mailtjes komen niet aan, telefoongesprekken staan niet in het klant-volg-systeem en pas als je aangeeft zelf gesprekken opgenomen te hebben, neemt men je serieus. Pas als je aan de lijn gaat godverren wordt er geluisterd.

En als je zover heen bent, blijkt de redding nabij...

Nee, dan mijn nieuwe provider, Tiscali, geen wachtrijen voor de helpdesk, niks kastjes of muren...gewoon direct doorverbonden worden, adequate informatie en behulpzame mensen.. Wat een verademing. Als ze dit volhouden, blijf ik klant en stap ik nooit meer over!

Alhoewel dat via Tiscali waarschijnlijk ook probleemloos geregeld zou kunnen worden, want zij zeggen immers "overstappen doe je zo!"

Morgen mamma

Iedere woensdagavond heeft zo zijn charme, vandaag begon de avond lui voor de visie met een groot bord door mijn lief gebakken pizza. Niets is zo lekker als door een ander zelfgemaakte pizza. Artisjokken, salami, champignons, noem maar op... alles was daar! De visie was mij ook goed gezind met een leuke Fosterfilm en één van mijn twee kersverse katten besloot voor het eerst dat het vrouwtje de plek bij uitstek was om op in slaap te vallen.

Zo'n avond waarvan je denkt: beter dan dit wordt het nooit! En toch hè, het knaagt als je zo ongestoord kan hangen, nooit naar boven hoeft te rennen, gewoon je hele film in één rukt uit kan kijken (de reclameblokken niet meegerekend) en eigenlijk is het een beetje saai. Je hóórt tijdens zo'n film tenminste één keer billen af te vegen, tranen te poetsen, voor jan-met-de-korte-achternaam naar boven te hobbelen. Je hóórt de clou van de film te missen voor een glaasje water of een gevallen beest..

Morgen is het weer zover, dan ben ik weer mamma.
Mamma van de liefste zoon in de wereld.
Mamma die inwendig moppert als ze naar boven moet hobbelen nadat zoonlief vrolijk zijn "mamma, ik moet plassen" door het huis heeft gejubeld.
Mamma die godsgelukkig is als ze haar kind over zijn bolletje aait als hij weer lekker in zijn bed ligt. Mamma die het lekkerste wakker wordt als kind roept dat zijn oogjes open zijn.
Mamma die toch liever fulltime mamma en halftime werkert zou zijn...

Morgen!

Jammen

Jamsessies, het begon allemaal in september, tijdens een schoonfamilieweekend.

Terwijl ik altijd dacht dat je tijdens jamsessies muziek moest produceren, bleken zij daadwerkelijk jam te fabrieken.

Jawel van die zoete troep voor op je boterham. Fruit schoonmaken en in stukjes hakken, geleisuiker erbij en koken maar. Veel simpeler dan ik ooit had kunnen vermoeden en met heerlijke resultaten. Tom vond het helemaal het einde en heeft -natuurlijk- aardbeienjam gemaakt.

De muziek kwam later in een soort digitale jamsessie. Mijn ouders waren de 22ste september maar liefst 40 jaar getrouwd en in navolging van een goed idee eerder dit jaar, hebben we samen met alle vrienden en aan-verwanten een schitterende CD samengesteld.. iedereen droeg een nummer bij met eigen herinneringen. Jammen, maar dan na elkaar. Ook hier een goed resultaat.

Het toppunt heb ik afgelopen weekend mogen meemaken: MONSTERJAM. Niks jam, niks muziek!! Razende motoren en enorme auto's die de zwaartekracht tarten en levensgevaarlijke stunts uithalen. Tom was vorig jaar met zijn oom naar zo'n happening geweest en leefde er al een jaar naar toe. Jordy en mamma Monique mochten ook mee en zo kwam het dat wij zaterdagmorgen vroeg, wat zeg ik, heeeel vroeg, gevijven richting Arnhem afreisden.

Het feest begon met de PITparty: je zet een kudde auto's in een stadion, laat daar een serie ouders met kinderen en een enkele volwassen gek los, zet de bestuurders van die auto's klaar met een stift in de hand en iedereen amuseert zich. Monique heeft uren in rijen doorgebracht om handtekeningen voor Tom te scoren.

Jordy, Tom , Roos en ik slenterden tussen de massa mensen door, om zo af-en-toe in de buurt van een auto te komen, vooral herkenbaar aan een toenemende mensdichtheid..

Daarna buiten het stadion wat eten en drinken en vervolgens in de rij voor "ons vak". Bleken we toch schitterende plaatsen te hebben!! De show, waar ik niet direct naar uitkeek, was echt spectaculair en ik moet mijn zoon helemaal gelijk geven: jammende monsters zijn vetcool!!

Ik kijk nu al uit naar volgend jaar...

Schoolgaande kinderen

Jarig zijn is één ding, maar zo oud worden dat je kinderen naar school gaan is een heel ander verhaal. Nu heb ik maar één kind dus dat scheelt de wereld, maar toch...

In maart werd hij vier en begon voor hem het leven van verplichtingen. Met name de eerste weken was school een zware plicht. Niks leuk, iedere ochtend voltrok zich weer een klein drama (uitgestrekte armpjes "neeeee mama, ik wil bij jou blijven!!!" ) maar inmiddels blijkt de plicht ook zijn aardige kanten te hebben...

Spelen met vriendjes, een lieve juf, schoolreisjes naar verre speeltuinen (mama, daar moet jij ook met mij naar toe hoor!) en -natuurlijk- af en toe vakantie.

Ja, vakantie!! Even terugvallen in die pré-verplichtingen staat. Het blijft een heerlijkheid die ons allemaal herinnerd aan de tijd van voor vier.

Life as usual

070207 en 38. Op naar de veertig riep iemand vrolijk tegen me en zelf denk ik "welnee, bij tachtig ben ik pas tevreden".

Gisteravond begon het jarig zijn al met een fantastisch diner, vandaag werken, morgen werken, zoonlief opvissen, dagje acclimatiseren en dan ineens: weer jarig... Ik droom van ontbijtjes op bed met geknoeide sinaasappel sapjes en vieze snoepjes die hij nu eenmaal lekker vind en... en...
We zullen zien.

Toch is veertig wel heel dichtbij. Nog twee jaar en dan mag ik mij zelf middelbaar noemen. Als ik er over nadenk: ik heb al heel wat middelbare vrienden... gek eigenlijk. Ouder worden is een soort van sluipende ziekte. Je voelt er niets van, maar opeens blijk je het wel te zijn.

Bediening die "U" en "Mevrouw" gaat zeggen in een restaurant, bediening die overigens steeds jonger lijkt te worden. Niemand die meer vraagt hoe oud je bent als je een bioscoop of club in wilt... sterker nog medelijdende blikken bij binnenkomst van sommige gelegenheden (ach zooo oud en dan toch nog hier stappen... tssss)

Nog een jaar of twintig erbij en ik ben uitgerangeerd, een bijna pensioen gerechtigde, een grijze plager (dat klinkt dan wél weer aantrekkelijk). Je zal zien, dan gaan mensen je hulp aanbieden bij van alles en nog wat. En stel je voor dat ik dan nog niet uitgeleefd ben en er twintig bovenop doe, zeg... Pfffff

Tachtig hè... het lijkt net zo ver weg als veertig..... twintig jaar geleden!!