Daar zit ik dan op een regenachtige zondagmiddag achter mijn laptopje. Tijd om de conclusie te schrijven van een jaar werken aan mijzelf.
Op Hogeschool Utrecht leer je méér dan je vak. Je leert ook hoe je als professional naar de wereld kunt kijken en hoe je jezelf telkenmale kunt verbeteren. Hoe je je bewust wordt van het effect van jouw handelen op je omgeving. Op de impact die jij hebt.
Dat moet er toe leiden dat ik na vier jaar een "practioner met impact" ben geworden. Voor zover ik dat niet allang was natuurlijk. Alhoewel, zoals één van mijn docenten opmerkte: "Het kan altijd beter".
En dat laatste zeurt door mijn hoofd nu ik aan het schrijven ben. Het kan altijd beter. Stilstand is immers achteruitgang, beweging is noodzakelijk, groei een must. Een leven lang leren als je mee wilt blijven tellen... Winst maken, als je je bedrijf overeind wilt houden. Alles moet beter. Alles moet meer.
En diep in mij schreeuwt iets dat dat niet kan. Dat er grenzen zijn. Aan leervermogen, aan menselijk kunnen, aan winst maken, aan vooruitgang. En gelukkig zijn er hoe langer hoe meer mensen die twijfelen. Die zich afvragen of het allemaal wel zo goed is, zo gezond is. Of onbeperkte economische groei kan bestaan en zo ja, ten koste van wat? Of we onszelf altijd moeten verbeteren en wat daar de prijs van mag zijn.
Neem Angelique, die zich aan de hopeloze ratrace onttrokken heeft door te emigreren naar Thailand, waar ze haar geluk vindt zonder de eeuwige drang van beter en meer. Kijk naar een partij als de PvdD, die meent dat het anders moet met de wereld en onze welvaartstoename niet ten kosten van anderen mag gaan. Kijk naar een ASN of Triodosbank die bewust bepalen wat er gebeurd met hun belegde gelden en daar graag wat winst voor laten zitten..
En kijk nou naar mij, hard aan de studie, hard aan het werk en bijna kopje onder in de workload aan het einde van het jaar. Kijk mij nou professioneel vertellen wat me dat allemaal gebracht heeft en hoe goed dat wel niet was...
En wat dan de conclusie moet zijn? Ik ben er nog niet uit. Het was een nuttig jaar. Ik kan mezelf op heel veel fronten verbeteren. Maar ik ben ook tevreden. Tevreden met wie ik ben en waar ik sta. Zolang de verbetering hand in hand kan gaan met tevreden zijn, vind ik het mooi. En als ik moet kiezen?
Dan is het prima zoals het is. En dat is misschien wel de échte conclusie van een jaar lang studeren.
