School is niet leuk. Hoe vrolijk hij 's morgens ook naar binnen huppelt en hoe enthousiast hij 's middags ook naar buiten raced, op de vraag of het leuk was op school is maar één antwoord mogelijk: "School is niet leuk." Nu ja, das een jokje... er zijn twee antwoorden mogelijk: "kweetniet" is ook een veel voorkomende reactie, maar mag dan weer worden uitgelegd als "school is niet leuk".
In het begin, toen huppelen nog wat meer op tegenstribbelen leek, maakte ik me er zorgen over, dat niet leuk zijn van school. Zouden we wel de goede school gekozen hebben voor dit kind?? Het nieuwe leren, een bijzonder vrije vorm van onderwijs waarbij een kind uiteindelijk verantwoordelijk word voor zijn eigen leerproces (klinkt mooi hè?!) is echt fan-tas-tisch in mijn ogen, je leert waar je zin in hebt, als je uiteindelijk maar alles kan, wat je moet kunnen. Veel efficienter leren dus, want interesse is immers de helft van het werk?! Maar goed, stribbelen werd huppelen en de zorgen verdwenen.. Inmiddels is zijn antwoord wat veranderd. Als ik hem vraag wat hij vandaag gedaan heeft op school, dan is de reactie dat hij "niet aan aanbod heeft meegedaan, want dat is stom". Aanbod, das op deze school eigenlijk les. Iedere dag is er verschillend aanbod en kan je kiezen wat je wilt leren. Jongere kinderen zijn daar nog niet toe verplicht, maar worden wel sterk aangemoedigd. Zoonlief weigert categorisch.
En terug is het gevoel: is dit wel de goede school? Wat nou als hij vreselijk gaat achterlopen omdat het STOM is? Wat nou als hij straks op zijn tiende nog niet kan lezen of schrijven?? "Ik wil niet leren schrijven, dat is stom!" Met zijn vier jaar weet hij dat in ieder geval zeer helder in zijn moeders hoofd te graveren... en ma? Die piekert verder..
Gisteren na een verjaarsvisite bij mijn schoonfamilie, besloot mijn zoon dat het tijd was om iedereen die hij lief vind uit te nodigen voor zijn eigen verjaardag. Dus haalde ik de schilderspullen uit de kast, want sinds vorig jaar is het traditie dat zijn verjaardagsuitnodiging bestaat uit een door hem zelf gemaakt schilderij, dat we dan weer fotograferen en laten afdrukken. Kwasten, palet, de goede kleuren en aan de slag: het eerste wat op het doek verscheen was een hele grote vijf, daarna zijn eigen naam en vervolgens (met behulp van een spiekbriefje) de namen van alle kinderen die hij die dag gezien had en ook op zijn feestje wilde tegenkomen. Met z'n tong uit zijn mond van inspanning kregen alle moeilijke letters vorm, soms van links naar rechts, soms in onnavolgbare volgorde en heel af en toe een ietwat vrije vorm, het werd een schitterend doek!!
Stom hè, die zorgen...
