In zichzelf niet zo bijzonder, ik mag graag een poging doen tot het vergaren van grote rijkdom en dat gaat eigenlijk alleen goed in weddenschappen, loterijen en aanverwanten. Toch gaat deze weddenschap om iets heel anders dan geld.
Ik heb met Tom gewed dat hij onmogelijk 4 weken zonder zijn Nintendo DS kan, want ik weet zeker dat hij inmiddels een computerslaafje is. Tom beweert het tegendeel, maar de inzet is een Wii-game, dat dan weer wel.
Op dit moment bevinden we ons in week drie en het is absoluut waar: hij heeft zijn DS-en (want tot mijn spijt beschikt hij over 2 van die krengen) nog met geen vinger aangeraakt. Sterker nog, hij taalt er niet naar. Ik ben verbaasd, maar ook ontzettend trots. Niet op het feit dat hij geen electronicajunk blijkt te zijn, maar op het alternatief dat hij verzonnen heeft: TOM LEEST.
Mijn zoon, die lezen net als school maar zo-zo la-la vond heeft boeken ontdekt. Ergens aan het begin van onze weddenschap waren we op visite bij Jip, één van Toms oudste vrienden. Met Jips moeder had ik het over lezen en dat het zo jammer was dat Tom zich daar helemaal niet mee bezig hield. Jammer omdat hij dat eigenlijk erg nodig heeft voor school: leesvaardigheid en spelling zouden met sprongen vooruit kunnen gaan, maar meer nog omdat lezen je zo'n mooie kans geeft om te ontsnappen aan de werkelijkheid en een tijdje te gaan wonen in je fantasie. Juist dát gunde ik hem zo ontzettend... maar ja, dat laat zich niet dwingen.
Marja had een oplossing, ze vertelde over een boekenserie waar Jip gek op is: Gregor de Bovenlander en ze vroeg Jip om Tom te vertellen waar het verhaal over ging. En dat deed Jip, vol enthousiasme... en eerlijk is eerlijk, ik werd bloednieuwsgierig naar die boeken en -veel belangrijker- Tom ook.
De week daarna stonden we dus in de bieb om het eerste exemplaar van de serie op te halen.. "de voorspelling" heette het.. spannend. En daarmee begon het. Tom las in bed, langer dan hij mocht, zoals dat hoort bij lezende kinderen. Tom wilde zijn boek mee in de auto, om verder te kunnen lezen en onlangs hadden we de topper: tijdens een verjaarsvisite bij een van zijn vrienden verveelde hij zich en kwam mij vragen om zijn boek (een Geronimo Stilton overigens, want hij leest op dit moment in drie boeken tegelijk). Mijn zoon, die lezen niks vond, zat rustig in een hoekje verdiept in zijn boek, terwijl zijn vrienden een computergame speelden...
En wéér haalde mama opgelucht adem.
