Drie weken zonder kind duren altijd langer dan drie weken mét kind. Ook deze zomervakantie is daar geen uitzondering op. Zelfs niet nu er thuis ook de nodige comotie is. De maat der dingen blijkt toch keer op keer 5 jaar te zijn.
Eindelijk was het zo ver. Vrijdag kwam hij thuis en maandag reden we de camping in Creuse binnen. Een blote billencamping natuurlijk, want in Frankrijk is het altijd zonnig en warm. Behalve deze twee weken dan. De tent stond bijna, toen de bui losbarste. Het regende pijpenstelen en als het bij vlagen even droog werd, bleek het nog steeds veel te koud te zijn om het zwembad in te duiken, laat staan om vrolijk bloot te lopen. Tom was teleurgesteld. Dat ging over toen we in de bar een kast met spelletjes ontdekte en hij Monopoly uitkoos. Fantastisch spel, vond onze kleine man, die overigens opmerkelijk goed kan rekenen met tien- en honderdtallen. We speelden het tot het ons de neus uitkwam en dat bleek na vier dagen, twee keer per dag spelen, echt het geval te zijn. Dus na het raadplegen van de buienrader op internet en het constateren van slecht weer voor de weken die nog zouden volgen, besloten we om huiswaarts te keren. Tom blij, want weer een Wii. Wij blij, want geen Monopoly.
FOUT! We hadden buiten zijn grootouders gerekend. Zodra we thuiskwamen en zij kleinzoonlief weer in de armen konden sluiten, bleken ze een kadootje voor hem gekocht te hebben... We hebben dus ook de laatste vakantieweek doorgebracht met het spelen van Toms favoriete spel en waren bijna blij toen we het mee konden geven naar zijn andere mamma.. Volgend jaar wil ik weer kamperen, zonder huizen en hotels!
