en voort gaan we

Na het afscheid van Gwen, dat prachtig en verdrietig was, ging het leven verder. Kars, Roos en Eva vertrokken naar Canada, zie daarvoor de blog van Kars & Gwen, om ook daar de afscheidsceremonie bij te kunnen wonen en een stukje van Gwens leven van voor ze Kars leerde kennen te kunnen zien.

Hier begonnen de scholen weer en ging zoonlief naar de bovenbouw. Zijn nieuwe juf, Taniya (spreek uit als taNIEja) bleek aardig, maar wel wat strenger. Daar zijn Monique en ik erg blij mee. Nu maar hopen dat zich dat vertaalt in een harder werkend jongetje..

In week 2 bleek dat effect overigens nog minimaal te zijn. Maandag kwam Tom thuis met een schriftje waar "huiswerk" op stond. Navraag leerde dat dat volgens hem helemaaaal geen huiswerk was hoor, maar gewoon een schriftje waarin je wat kon oefenen als je zin had. Zin en oefenen, twee woorden die Tom nooit zonder voorafgaande ontkenning in één zin zal gebruiken. Dus woensdag toch maar eens bij de juf gecheckt... en jawel hoor, natuurlijk was het wél gewoon huiswerk: oefenen voor het dictee van vrijdag. Zie je wel zei Tom, ik zei toch dat het om te oefenen was. Vanaf dat moment moet hij van zijn strenge moeder zin máken.

Ook op een ander vlak was het duidelijk dat de school weer begonnen is: beestjes! Zonder dat we het wisten bleken we er een kudde nieuwe huisdieren bij te hebben, van het kriebelende soort: Tom had hoofdluis. En als Tom hoofdluis heeft, dan kan je er vergif op innemen dat ik ze ook heb: knuffelen, lekker tegen elkaar aan hangen, op donderdag in hetzelfde bed slapen. En ja hoor, ook ik moest er aan geloven.

Dus middeltje gehaald bij de apotheek, alles alles alles gewassen wat er te wassen viel (en mijn hemel wat is dat veel!) en natuurlijk alle vriendjes waarmee recent gespeeld was ingelicht, zodat ook daar de intensievere thuiscontrole van start kon. Komende week wordt spannend, dan zou
-met een laatste behandeling- het kwaad definitief verbannen moeten zijn. Ik hoop het maar!