Tot mijn schrik zie ik dat mijn laatste bijdrage uit 2015 stamt. De achterliggende jaren heb ik dat "Niks te melden" wel heel serieus genomen.Tijd voor verandering. In de meest letterlijke zin overigens, want ik zit weer op school. Twintig uur per week maak ik mij druk om mijn portfolio, reflectieverslagen, kijk ik in spiegels, praat ik met studiegenoten en twijfel ik aan één stuk door of dit nu wel is wat ik kan.
Want ik wil wel. Ik wil eindelijk een studie afronden, een diploma halen, mezelf bewijzen dat ik dat red. Dat ik een professional ben. Mijn kleine ik staat er bijna van te stampvoeten: Wel waar, ik ben wel slim, ik heb wel doorzettingsvermogen, wel waar, WEL WAAR!
Maar is het wel waar? Mijn studiecarrière is op zijn vriendelijkst gezegd niet zo soepel verlopen. 5 en een half jaar studeren heeft me wel geteld twee propedeuses opgeleverd, die nu, tig jaar na dato, beiden bij het oud papier kunnen. En vond ik het leuk, studeren? Nee hoor, de studentenwereld, die vond ik leuk. Indiaas leren koken en hiërogliefen leren lezen, dat was interessant. Het leverde alleen geen studiepunten op, dat was een klein minpuntje. Dus het werd niks met mijn studie en mij.
Dit is het punt waarop de wereld om mij heen altijd zegt: "maar je bent toch prima terecht gekomen?" En dan voel ik mij ongemakkelijk. Want ja, ik ben heel goed terecht gekomen. Ik heb de leukste baan die ik zou kunnen hebben en dat al twintig jaar. En het gáát ook goed hoor. Ik heb niets te klagen. Maar het was natuurlijk wel allemaal geluk. Het kwam aanwaaien. Niks om trots op te zijn.
En dat wil ik. Ik wil iets presteren. Ik wil mezelf bewijzen, dat als de wind een ándere kant opwaait, ik toch kan slagen. En dus ga ik terug naar school. HBO HRM, een "softe" opleiding. En tot mijn stomme verbazing vind ik het leuk. Echt volledig, zonder twijfelen leuk. Zo leuk, dat als ik de nu de loterij win, ik mijn toch ook heel erg leuke baan opzeg en fulltime ga studeren. ZO LEUK!!
