"Dan mag je niet op mijn feestje komen!!!" Mijn zoon kijkt me verongelijkt aan. Dat tweede snoepje had hij namelijk best willen opeten, maar het mag niet van zijn mamma. Mamma's zijn stóm en stommerds wil je natuurlijk niet op je feestje, dat spreekt.
Het feestje is de succesvolle opvolger van "de beste vriend". Want nog geen maand geleden onderhandelde Tom over vriendschappen dat het een lieve lust was. Als zijn beste vriend met de treinbaan wilde spelen en hij zijn zinnen op lego had gezet, dan bestond de eerste fase van overhalen uit goede voorstellen en lichte dwang en indien het gewenste gevolg uitbleef, stapte zoonlief over op grove chantage: "als jij niet met mij met lego komt spelen, ben je mijn beste vriend niet meer". Aangezien ik vond dat ik hem toch de waarde van vrienden moet bijbrengen, heb ik er een stokje voor gestoken en hem uitgelegd dat vrienden belangrijk zijn. Te belangrijk om opzij te zetten voor een middagje legospelen... Het leek te zijn geland, tot de verjaardagsfeestjes op school hun intrede deden. Veel praktischer in de chantage, want ook kinderen die toch al weten dat ze je beste vriend nooit zullen worden, zijn gevoelig voor uitnodigingen voor zulke festijnen. En ach, als zoiets op school goed werkt, waarom zou mamma dan niet reageren? Mamma haalde haar schouders op en vertelde dat háár feestje anders wel het eerst volgende feestje zou zijn en dat gaf te denken: "Mamma, als ik op jou feestje mag komen, mag jij ook op het mijne komen." Over dat snoepje hebben we het niet meer gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten