Life as usual

070207 en 38. Op naar de veertig riep iemand vrolijk tegen me en zelf denk ik "welnee, bij tachtig ben ik pas tevreden".

Gisteravond begon het jarig zijn al met een fantastisch diner, vandaag werken, morgen werken, zoonlief opvissen, dagje acclimatiseren en dan ineens: weer jarig... Ik droom van ontbijtjes op bed met geknoeide sinaasappel sapjes en vieze snoepjes die hij nu eenmaal lekker vind en... en...
We zullen zien.

Toch is veertig wel heel dichtbij. Nog twee jaar en dan mag ik mij zelf middelbaar noemen. Als ik er over nadenk: ik heb al heel wat middelbare vrienden... gek eigenlijk. Ouder worden is een soort van sluipende ziekte. Je voelt er niets van, maar opeens blijk je het wel te zijn.

Bediening die "U" en "Mevrouw" gaat zeggen in een restaurant, bediening die overigens steeds jonger lijkt te worden. Niemand die meer vraagt hoe oud je bent als je een bioscoop of club in wilt... sterker nog medelijdende blikken bij binnenkomst van sommige gelegenheden (ach zooo oud en dan toch nog hier stappen... tssss)

Nog een jaar of twintig erbij en ik ben uitgerangeerd, een bijna pensioen gerechtigde, een grijze plager (dat klinkt dan wél weer aantrekkelijk). Je zal zien, dan gaan mensen je hulp aanbieden bij van alles en nog wat. En stel je voor dat ik dan nog niet uitgeleefd ben en er twintig bovenop doe, zeg... Pfffff

Tachtig hè... het lijkt net zo ver weg als veertig..... twintig jaar geleden!!