Bakken

En weer was er bijna een jaar voorbij. Een jaar vol drukte. Een raar jaar ook, in heel veel opzichten. Tot maart was alles gewoon: werk, studie, privé leven en daarna, daarna stond alles, maar dan ook werkelijk alles op zijn kop. 

Corona bleek veel meer dan een griepje, dus mijn werk bevroor. Op de bedrijven die ik als vakbondsbestuurder regelmatig bezoek, was geen bezoek meer toegestaan uit angst voor besmetting. Kantoorpersoneel ging van huis uit werken en ook de vakbond deed haar deuren op slot. Nu werkte ik al veel vanuit mijn studeerkamer, dus dat de FNV dicht ging, raakte mij niet zo. En in eerste instantie leek het ook wel lekker relaxed. Maar al gauw miste ik de meetings met mijn kaderleden, miste ik het contact met mijn collega's en kwamen de muren langzaam maar zeker op me af. 

Privé zaten mijn vrouw en ik dus op elkaars lip en dat werkte wonderwel. Eigenlijk deed de coronaperiode ons goed, meer tijd, meer contact, meer leven samen. Nee, zo'n lockdown mag dan voor heel veel relaties een doodsklap zijn, wij floreerden. Maar ja... die muren hè...

En als laatste punt, die studie. Alle vakken zijn afgerond, ik mis alleen nog een afstudeeronderzoek en een scriptie. Niet de moeite waard om over te struikelen zou je denken, maar de werkelijkheid is altijd weerbarstig. Ik bak er werkelijk niets van. Vooral niet, omdat ik mezelf er maar niet toe kan zetten. Ik ben gewoon nog niet begonnen. 

Dat heeft overigens nog een reden hoor: daar waar in maart het werk opdroogde, stroomt het nu, aan het einde van het jaar, over. Alle cao's, sociale plannen, iedere werkgever is druk met zaken waar de bond bij betrokken is. Ik werk me suf. En dat is natuurlijk een perfect excuus om niet aan die studie te beginnen.

En sinds vandaag heb ik een nog een reden om andere zaken te doen. Ik ga bakken. Jawel, echt bakken. Koekjes, pizza, taarten, brood... van alles. En dat allemaal om #TOPPITS bakpapier uit te testen. TOPPITS claimt dat het een bakpapier is, dat niet verschuift op je ovenplaat, zelfs niet bij het uitrollen van je deeg of het spreiden van je pizzabodem. En dan mag het na gebruik ook nog bij het GFT afval... Dat wil ik natuurlijk met eigen ogen zien. En dat kan, want ik ben dus uitverkoren om te testen.

En dát is natuurlijk de ultieme reden om geen afstudeer onderzoek te starten en om de muren van mijn werkkamer te ontvluchten. Ik moet de keuken in. En daarna moet ik met mensen praten over mijn ervaringen en mag ik dit bakpapier delen met de fanatieke bakkers in mijn omgeving. 

En pas daarna, als ik daar helemaal klaar mee ben, pas dan is mijn hoofd leeg genoeg. En je zult zien, dan studeer ik in no time af. 

Misschien bak ik dan wel een taart. Om het te vieren!

 

Conclusies

Daar zit ik dan op een regenachtige zondagmiddag achter mijn laptopje. Tijd om de conclusie te schrijven van een jaar werken aan mijzelf.

Op Hogeschool Utrecht leer je méér dan je vak. Je leert ook hoe je als professional naar de wereld kunt kijken en hoe je jezelf telkenmale kunt verbeteren. Hoe je je bewust wordt van het effect van jouw handelen op je omgeving. Op de impact die jij hebt.

Dat moet er toe leiden dat ik na vier jaar een "practioner met impact" ben geworden. Voor zover ik dat niet allang was natuurlijk. Alhoewel, zoals één van mijn docenten opmerkte: "Het kan altijd beter".

En dat laatste zeurt door mijn hoofd nu ik aan het schrijven ben. Het kan altijd beter. Stilstand is immers achteruitgang, beweging is noodzakelijk, groei een must. Een leven lang leren als je mee wilt blijven tellen... Winst maken, als je je bedrijf overeind wilt houden. Alles moet beter. Alles moet meer.

En diep in mij schreeuwt iets dat dat niet kan. Dat er grenzen zijn. Aan leervermogen, aan menselijk kunnen, aan winst maken, aan vooruitgang. En gelukkig zijn er hoe langer hoe meer mensen die twijfelen. Die zich afvragen of het allemaal wel zo goed is, zo gezond is. Of onbeperkte economische groei kan bestaan en zo ja, ten koste van wat? Of we onszelf altijd moeten verbeteren en wat daar de prijs van mag zijn.

Neem Angelique, die zich aan de hopeloze ratrace onttrokken heeft door te emigreren naar Thailand, waar ze haar geluk vindt zonder de eeuwige drang van beter en meer. Kijk naar een partij als de PvdD, die meent dat het anders moet met de wereld en onze welvaartstoename niet ten kosten van anderen mag gaan. Kijk naar een ASN of Triodosbank die bewust bepalen wat er gebeurd met hun belegde gelden en daar graag wat winst voor laten zitten..

En kijk nou naar mij, hard aan de studie, hard aan het werk en bijna kopje onder in de workload aan het einde van het jaar. Kijk mij nou professioneel vertellen wat me dat allemaal gebracht heeft en hoe goed dat wel niet was...

En wat dan de conclusie moet zijn? Ik ben er nog niet uit. Het was een nuttig jaar. Ik kan mezelf op heel veel fronten verbeteren. Maar ik ben ook tevreden. Tevreden met wie ik ben en waar ik sta. Zolang de verbetering hand in hand kan gaan met tevreden zijn, vind ik het mooi. En als ik moet kiezen?

Dan is het prima zoals het is. En dat is misschien wel de échte conclusie van een jaar lang studeren.

Spannend

Weet je nog hoe dat voelde, jaren geleden toen je eindexamen moest doen? Hoe je met zijn allen voor de gymzaal stond te wachten tot je naar binnen mocht en je met zweet in je handen pen en potlood op tafel kon leggen. Kauwgum tegen de zenuwen, flesjes water, sommigen met hun geluksbrengertje...

Ik herinner het me nog heel goed: altijd te weinig gedaan, de avond van te voren pas geleerd. Altijd stress omdat ik het nooooit zou halen. En uiteindelijk ging het meestal goed. Pas op de Kunstacademie haalde ik mijn eerste jaar niet in één keer. En dat ging niet om leren, maar om doen. Oh ja, en om talent, dat ook.

En nu na bijna 30 jaar stap ik weer zo'n examenlokaal in. Beter voorbereid, maar nog steeds niet optimaal en toch vele malen rustiger dan vroeger. Het was een vreemde gewaarwording. Horloges af (want smartphones zijn natuurlijk veel betere spiekbriefjes dan de gummen uit mijn tijd), niet naar het toilet mogen gedurende de eerste twee uur van het tentamen. Stilletjes opstaan als je klaar bent, je papieren inleveren en buiten je antwoorden vergelijken met die van je medestudenten.  En de opluchting, als jouw antwoorden maar minimaal afwijken de score van hen die je tot de betere studenten rekent. En dan het wachten... Wachten op de definitieve uitslag. Zo'n eerste tentamen is toch een bepalend iets: kan ik het of kan ik het niet?

Vandaag leefde ik weer helemaal mee met al die eindexamenleerlingen die verkrampt bij de telefoon zaten. Wel of niet geslaagd, wel of niet afscheid nemen van deze school.. En dan de opluchting, de vlaggen, tassen en Facebookposts van trotse ouders..

Mooi hoor, maar denk maar niet dat je nu klaar bent. Met een beetje pech zit je op je vijftigste nog net zo naast je mobieltje.                         

Een leven lang?

Tot mijn schrik zie ik dat mijn laatste bijdrage uit 2015 stamt. De achterliggende jaren heb ik dat "Niks te melden" wel heel serieus genomen.

Tijd voor verandering. In de meest letterlijke zin overigens, want ik zit weer op school. Twintig uur per week maak ik mij druk om mijn portfolio, reflectieverslagen, kijk ik in spiegels, praat ik met studiegenoten en twijfel ik aan één stuk door of dit nu wel is wat ik kan.

Want ik wil wel. Ik wil eindelijk een studie afronden, een diploma halen, mezelf bewijzen dat ik dat red. Dat ik een professional ben. Mijn kleine ik staat er bijna van te stampvoeten: Wel waar, ik ben wel slim, ik heb wel doorzettingsvermogen, wel waar, WEL WAAR!

Maar is het wel waar? Mijn studiecarrière is op zijn vriendelijkst gezegd niet zo soepel verlopen. 5 en een half jaar studeren heeft me wel geteld twee propedeuses opgeleverd, die nu, tig jaar na dato, beiden bij het oud papier kunnen. En vond ik het leuk, studeren? Nee hoor, de studentenwereld, die vond ik leuk. Indiaas leren koken en hiërogliefen leren lezen, dat was interessant. Het leverde alleen geen studiepunten op, dat was een klein minpuntje. Dus het werd niks met mijn studie en mij.

Dit is het punt waarop de wereld om mij heen altijd zegt: "maar je bent toch prima terecht gekomen?" En dan voel ik mij ongemakkelijk. Want ja, ik ben heel goed terecht gekomen. Ik heb de leukste baan die ik zou kunnen hebben en dat al twintig jaar. En het gáát ook goed hoor. Ik heb niets te klagen. Maar het was natuurlijk wel allemaal geluk. Het kwam aanwaaien. Niks om trots op te zijn.

En dat wil ik. Ik wil iets presteren. Ik wil mezelf bewijzen, dat als de wind een ándere kant opwaait, ik toch kan slagen. En dus ga ik terug naar school. HBO HRM, een "softe" opleiding. En tot mijn stomme verbazing vind ik het leuk. Echt volledig, zonder twijfelen leuk. Zo leuk, dat als ik de nu de loterij win, ik mijn toch ook heel erg leuke baan opzeg en fulltime ga studeren. ZO LEUK!!

Wie kent miljonairs?

De Wijze Wulpen 2015

Tom en Auke

Vandaag was de dag. Van
Monique hoorde ik dat Tom helemaal niet nerveus was. Zij wel en ik ook trouwens. Plaatsvervangende plankenkoorts was het denk ik. Want vandaag was de dag van de eindmusical. Eerst generale repetitie voor de lagere klassen en nu, om 18:00 uur, loopt de grote theaterzaal vol met nieuwsgierige ouders en grootouders, broertjes en zusjes.

Thijs, Auke en Rolf

Waar draait het allemaal om? Een rijke familie die door een foutje in de "crème craquelé" van vaders miljoenenbedrijf te gronde wordt gericht. Weg villa en hallo rijtjeshuis, of zoals de vader des huizes het zegt: van een kast van een huis, naar een huis met één kast.. (Inderdaad!! Welke reclame was het ook weer?!).

Maar mooi is het wel natuurlijk. Zoals dat hoort blijkt een slechterik het ongeluk van de familie veroorzaakt te hebben, speelt er nog een onverwachte liefde tussendoor en uiteindelijk is de moraal van het verhaal (want het blijft natuurlijk wel een eindmusical hè?!) dat je ook miljonair kunt zijn als je financieel gezien NIET rijk bent.

Tom tussen zijn klasgenoten

 De musical wordt afgesloten met een prachtig lied waarin kinderen hun ouders toezingen dat zijzelf ook miljonairs zijn, gelukkig, gezond en op weg naar een prachtige toekomst.

Ik geloof ze stuk voor stuk en hoop dat al hun dromen uit zullen komen.


Op termijn natuurlijk, want je moet wel iets te wensen over houden   ;-)

Vertrek

Afgelopen vrijdag was het zover. Ik haalde Tom voor de laatste keer op bij zijn lagere school. De enige keren dat ik er nu nog ga komen, zijn de avond van zijn afscheids-musical en de feestavond daarna. En dan is het klaar. Zoonlief vertrekt naar de middelbare school.

Ergens aan het begin van zijn leventje vertelde iemand dat het allemaal "fases" zijn en wel over zou gaan. Ik geloof dat dat ging om darmkramp. Die wijsheid is daarna nog vaak teruggekeerd. En ook nu sluit ik een fase af.

Toms lagere schooltijd was een leuke volgens mij. Het werd beheerst door een aantal zaken: vrienden op de eerste plaats, want die maakten school leuk voor hem, daarna uiteraard zijn imago; "school is scholig" en dat is dan meteen de meest positieve uitlating die je over het instituut mag verwachten. Alhoewel gymles gewoon leuk was. Altijd. En nu in deze laatste weken is het de musical die overheerst. Het is het leukste project van het hele jaar, volgens zoonlief. Samen zingen, samen dansen, samen acteren: hij geniet er met volle teugen van.

Zijn portfolio (lees rapport) mocht er zijn!! Uiterst positief over zijn ontwikkeling en de wijze waarop hij met zijn werkhouding aan de slag is gegaan. En bovendien met een prachtige zelfreflectie, waaruit blijkt dat Tom zelf ook trots is op wat hij heeft bereikt. En terecht!

Wat daarnaast in het oog sprong was zijn wens op de coverplaat.. Tom wenst zichzelf een mooi en gezond gezin. Onze man weet wat hij wil. Trouwen, kinderen krijgen en samen gelukkig zijn. Op mijn vraag of hij zelf deel uitmaakt van een mooi en gezond gezin, antwoordde hij zonder nadenken en vanuit zijn tenen dat dat zo is. Ik ben dus een blije en bijzonder trotse mamma.

Volgend jaar een nieuwe school. Het Aloysius College. Een mooie VMBO TL school in Hilversum. En daar komt meteen het volgende vertrek om de hoek kijken. Want afgelopen vrijdag heb ik Tom ook voor het laatst naar zijn andere moeder gebracht na een regulier schoolweekje bij mij. Eerder had Tom al besloten dat hij graag 2 weken bij Monique en 1 week bij mij wilde doorbrengen en in aanloop naar zijn 12e verjaardag, hebben we dat goed gevonden. Maar nu Monique intrekt bij haar grote liefde in Hilversum, heeft Tom besloten om definitief bij zijn andere moeder te gaan wonen. Op 10 minuutjes fietsen van zijn nieuwe school en dicht in de buurt van zijn toekomstige vrienden. Een verstandige en moeilijke keuze voor zoonlief. En ook een lastige keuze om mee om te gaan qua moeder-emotie. Maar Tom heeft mijn volledige support..

Hij vertrok vrijdag goed gemutst en komt na de zomervakantie om het andere weekend logeren.

Stil

Ik maakte onlangs een rijtje van mensen in mijn directe omgeving die zijn overleden aan kanker.

- mijn beide opa's

- mijn oma

- Joop 

- Corrie 

- Rianne
- Gwen

- mijn tante

- Steven

Steven is vooralsnog hekkensluiter, hij overleed 19 januari dit jaar. De vader van een vriendje van Tom. Een jonge vent met een prachtig gezin: vrouw, zoon, dochter. Zo te zien zielsgelukkig met elkaar.

We wisten dat het een keer zo gebeuren, Steven had een hersentumor en kon niet meer beter worden. Toch bracht iedere chemo uitstel en hoop. Toen het telefoontje kwam schrok ik dus toch. Tom veel minder. Het bericht leek hem nauwelijks te raken. Hij speelde zijn hockey wedstrijd. Peste zijn moeder en ging in de middag met een vriend spelen. Maar zoals altijd was dat slechts zijn buitenkantje.'s Avonds kwam hij er op terug: Het was het stomste wat er die dag gebeurd was. 

Bij het afscheid was het druk, zo druk als ik het nog nooit gezien heb bij een uitvaart. Ik huilde me suf. Monique hield zich goed, totdat Tom begon te huilen. Onze stoere zoon, die overal zo overheen lijkt te leven, vond het zó erg voor zijn vriend...

Daarna ging het leven voor ons gewoon verder. Tom vertelde af en toe over Thijs, maar al snel leek de hele droeve gebeurtenis vergeten. Totdat we gister op de radio het liedje "Mijn papa" van Kinderen voor Kinderen hoorden. Tom werd er stil van, luisterde er naar en zei tegen Sven: "dat is het liedje van de papa van Thijs, van toen hij dood ging. Daar moet ik altijd aan denken als ik het hoor."

Pas toen het afgelopen was, speelde hij vrolijk verder...